Jovan Deroko, rođen je u Krezou u Francuskoj 7/20. aprila 1912. kao sin pukovnika Vladislava J. Deroka i Natalije Đorđević, kćerke sanitetskog pukovnika dr Vladana Đorđevića, predsednika ministarskog saveta, ministra, poslanika. Porodica Deroko poreklom je iz Dubrovnika. Jovan Deroko bio je profesor na Liceju u Beogradu od 1850. godine. Sa Katarinom Vuković iz Beča imao je sinove divizijskog generala Nikolu Deroka, Evžen Deroko, zamenika direktora Državnih železnica, Marka, vojnog veterinara, pukovnika Vladislava Deroka, Dragutina, kartografa .[1] Brat od strica kapetana Jovana Deroka je prof. dr Aleksandar Deroko, a po majci rođak mu je i brigadni pešadijski general Jovan Leko.

Drugi svetski rat
Njegov divizion je bio raspoređen na periferiji Zagreba gde je doživeo izdaju hrvatskih oficira. Pošto je nemačka armija bez borbe ušla u Zagreb, kapetan Deroko se povukao u pravcu Crne Gore da bi izbegao zarobljavanje i nastavio eventualni otpor na Bojani, po planu „R-41”, generala Dušana Simovića.

Nakon potpisivanja kapitulacije, sa nekolicinom oficira otišao je u Boku kotorsku u nameri da se poveže sa izbegličkom vladom u Londonu i stavi joj se na raspolaganje kao oficir koji želi da nastavi borbu. Tu mu se pridružio i poručnik Zvonimir Vučković koji je posle kapitulacije pobegao u Crnu Goru.

Kapetan Deroko je u Boki kotorskoj saznao da se negde u zapadnoj Srbiji krije i pukovnik Mihailović i tražio je vezu da dođe do njega. Uskoro je uhvatio vezu sa istaknutijim političarima koji su mu otkrili gde se nalazi pukovnik Mihailović. Na Ravnu goru je stigao polovinom juna i ubrzo se istakao kao jedan od najsposobnijih komandanta.

Pored toga, Jovan Deroko je bio najmlađi kapetan u čitavoj četničkoj organizaciji. Posle organizacije prvih četničkih odreda, Deroko je dobio zadatak da organizuje Ljubićki srez.

U prvim četničko-partizanskim akcijama u zapadnoj Srbiji, Jovan Deroko je učestvovao u oslobođenju Čačka zajedno sa Jeličkim partizanskim odredom. U gradu su zarobljena dva nemačka topa koja su odmah predata kapetanu Deroku koji ih je uvrstio u svoju jedinicu.

Tako je Deroko postao komandant prve artiljerijske jedinice četničkih snaga u zapadnoj Srbiji.

Po oslobođenju grada, Deroko je postavljen za privremenog predstavnika četničke komande u Čačku, dok je Ratko Mitrović bio određen za predstavnika partizanske komande.

Pukovnik Mihailović je zatim kapetanu Deroku poverio dužnost načelnika štaba Vrhovne Komande, a zatim mu je dodeljena komanda nad artiljerijskom jedinicom koja je učestvovala u opsadi Kraljeva.

Opsada Kraljeva je izvedena u toku prvih dana oktobra i trajala je skoro mesec dana.

Komandant četničkih snaga bio je major Radoslav Đurić, a kapetan Deroko je imao funkciju Načelnika Štaba i istovremeno komandanta artiljerijskih jedinica koje su bile locirane na Ibru. Tokom opsadnih dejstava, Deroko je uspeo da onesposobi nemački aerodrom u okolini Kraljeva i da preseče komunikaciju Kraljevo-Beograd.

Neuspeh opsade Kraljeva je bio praćen i početkom građanskog rata između partizana i četnika. Posle četničkog napada na Užice 2. novembra 1941. godine (Bitka na Trešnjici), Deroko je poseo nove položaje. Po otpočinjanju prvih ozbiljnijih borbi između četnika i partizana, kapetan Deroko je predstavljao četničku delegaciju na pregovorima o prestanku sukoba.

Prvi sastanak je održan u selu Drakčići blizu Kraljeva. Na tom sastanku se pored Deroka pojavio i major Đurić sa četničke i Sredoje Urošević sa partizanske strane. Međutim pregovori su završeni bez rezultata. Za vreme pregovora, Deroko je naredio da se uhapsi partizanska delegacija kao odgovor na napad partizana na četnički štab u Čačku. Posle mučnih pregovora, Deroko je ipak oslobodio delegaciju, ali su partizani tada već opkoljavali selo.

Tako je došlo do oružanog obračuna koji je trajao sve do proterivanja Deroka i njegove grupe iz sela.

Pogibija
Tada je Deroko poseo sa topovima novi položaj na Ljubiću u nameri da izvrši bombardovanje Čačka kojeg su tada držali partizani. Partizanska izvidnica otkrila je Derokov položaj na Ljubiću, pa je kao preventiva upućen Jelički partizanski odred da osujeti Deroka. Do borbe je došlo u popodnevnim časovima 6. novembra 1941. na Ljubiću. Partizani su gledali da unište dva topa kojima je Deroko raspolagao. Deroko je zauzeo položaje na brdašcu pored jednog potoka sa kojeg je imao dobar uvid u situaciju na terenu. Međutim u pokušaju da odbije partizansku kolonu koja je napredovala uz brdo, poginuo je pored svojih topova kada ga je puščano zrno pogodilo u glavu. Posle toga, partizani su preoteli dva topa i uvrstili ih u sastav svojih jedinica.

Po drugoj verziji, Deroko je bio lakše ranjen, pa je sišao do potoka da previje ranu. Tu ga je pronašao jedan partizanski vod i streljao na licu mesta.

Kada je poginuo Deroko je imao svega 29 godina. Osim što se pokazao kao sposoban komandant, bio je i odličan pisac. Pošto je živeo u Topličkom regionu u godinama otpočinjanja slavnog Topličkog ustanka 1917. godine, Deroko je napisao knjigu „Toplički ustanak”, još kada se pripremao da stupi u generalštabnu pripremu.

Pesma Nad Kraljevom živa vatra seva se bavi njegovom pogibijom.