carobnosi muka
duz svetoga uha
kliticno dreci...

seva u pute
neumornoga duha
lepljive skute
od mrtvoga leci

prenu se i drznu
osvojena ruka
te zaboli pohot
i beli i modri
i naoruza drhtaj
svemogućeg puka
da na iskap siljak
u rasilju obodri

padnu stena
na tlu cvrstom, mekom
protegnu si stope
pa ih sakri dekom
i zaurla naglas
silnom snagom muka
zahuhta u usta
razbudivsi vuka

zatrese se suma
istresli se krilati
izvi se mog grma
pod snagama dzelatnih

bljesnu mac
i boj se stvori
ne izginu dusa
nad sto srce zbori
...
od citanja reci
sto skazaljku obori