Tamo gdje postoji malo individualnosti, tamo postoji visok prirodni, ili bolje receno moralni prirastaj. Sto je kultura odsutnija, to je kolektivizam u obliku religije jači, i samim tim se ljudi mnoze, kao doskora kod kosovskih Albanaca ili na bliskom istoku. Uzrok tome je sto Islam ne dozvoljava umjetnost, jer je smatra „metafizickom konkurencijom” ovoj apsolutistickoj religiji, pa samim tim sprečava i individualnost, jer individualnost jedino može doći ili kroz kulturu ili kroz hrišćanstvo. Ispostavlja se da je hrišćanstvo nemoralno, da ono ne nalaze nikakav zajednicki način zivljenja, nego je njegova sustina upravo u pobuni protiv svakog zdravog nacina rezonovanja ili organizovanja. Ono čak ne nalaze ljudima ni da rade, jer je receno da bog placa i one koji su radili čitav dan, kao i one koji su radili samo jedan sat jednako. Bog doduse nastupa u odijelu zanatlije, poljoprivrednika, trgovca, ali to su samo zanimanja, ne trazi on da se radi. Dugove oprasta svima pausalno. Znaci, u redu je zaduziti se preko guse, platice neko. Dakle, hrišćanstvo je vjera u ekstremni individualizam. U zdravim kulturama kao u staroj Grckoj, kultura, tj. individualizam i kolektivizam su bili pola-pola. Muzika je bila jednog stila i postojale su samo varijacije, a ne bezbroj zanrova i mixova kao danas, za one, kako Nietzsche kaže, duhovno umorne. Imali smo, prema Platonu, lidijski, lakonski itd stilove u muzici...
Znamo kako otprilike zvuci skotska, irska muzika...

Već u renesansi dolazi do poljuljavanja morala, do slabljenja moći i uticaja crkve, do relativnog razvrata. Vremenom država preuzima na sebe svu moc, posebno i protestantskim zemljama. Protestantizam i jeste, ako sam dobro shvatio, protest protiv ovog podržavljenja hrišćanstva, jer je i protestantska crkva htjela da ima vlastitu moc u drustvu. Na ovo se nastavlja atomska fizija u razbijanju kolektiva kroz francuske revolucionarne ideale, emancipacije i slične ludacke materijalisticke ideje.

Apsolutisticka država, koja se prvi put formirala u Italiji 15 vijeka, je progurala ovaj materijalisticki koncept zajedno sa jednakoscu pred zakonom.

Uglavnom, dosli smo do gubitka morala, a samim tim i gubitka zajednicke osnove, zajednickog mišljenja, pa i zajednickog uzivanja. Mi se sad gadimo sami sebi šta god da uradimo, tako da smo prestali i da pokusavamo!

„Ko osjeca i misli mnogo odudarajuci, taj propada, on ne može da se razmnozava. Prema tome, mogla bi postojati neka granica za stepen individualnosti. U vremena, kad je osjecaju neugodnom, kao u nasem (i kao u svoj dosadasnjoj moralnoj istoriji covjecanstva), slabo se nasledjuje nagon za to. U vremena kad je (individualnost) osjecaju sa zadovoljstvom, lako sama sa sobom pretjera i stvara krajnju izolaciju (i sprečava kroz to opstu plodnost covjecanstva). Sto sličnije, utoliko vise raste plodnost, svako sreće jednu odgovarajucu zensku: dakle prenaseljenost usled morala. Sto manje sličnosti utoliko —”
Nietzsche, 1880

„Kad žena ima sklonost ka učenosti, obično s njenom polnošću nešto nije u redu. Već sama neplodnost raspolaže izvesnom merom muškog ukusa; jer muškarac je, s dopuštenjem, ”neplodna životinja„.”

„Čak se i među novinarima proculo, da 40% od svih žena koje su u Njemackoj i Austriji zavrsile fakultet nemaju djece i u poslednjoj generaciji ostale su bez djece. One koje su promovisane u drustvenim naukama ostaju do 68% bez potomstva, pomoćne radnice u poljoprivredi do 6%.” 2007

Priznajte sebi i svijetu da smo se pretvorili u usamljenike koje na 'drustvenost' tjera samo još nuzda da se zaradjuje novac.