Djeneral Milan Nedic rođen je 2 septembra 1878 god u Grockoj od oca
Djordja, tada sreskog nacelnika , i majke Pelagije, uciteljice.
Porijeklo porodice Nedic je iz sela Zaoke kod Lazarevca, od brace Damjana
i Gligorija, dva poznata i priznata junaka iz boja kod manastira Cokesine
(na ceru). Prezime su dobili po babi Nedi, koja je bila rodom iz plemena
Vasojevica. Majka Milana Nedica je rodom sa Kosmaja, unuka kneza Nikole
Mihajlovića, prijatelja i saborca Karadjordjevog, o kome je mnogo pisao
Sima Milutinovic Sarajlija.
Po zavrsenoj Kragujevackoj gimnaziji, MN je stupio u nizu skolu Vojne
akademije 1895 god sa 28 klasom pitomaca. Godine 1904 zavrsio je i Visu
skolu Vojne akademije sa 12 klasom slusalaca, a zatim djeneral-stabnu
pripremnu i odmah preveden u struku.Kao veoma zapazen oficir postavljen
je za ordonans - oficira Kralja Petra I u svojoj 38 godini, -1915- bio je
djeneralstabni pukovnik - najmladji u srpskoj vojsci u ratovima za
oslobodjenje.. U Balkanskim ratovima je dobio je niz odlikovanja i
medalja za hrabrost. U vrijeme Srpske golgote,- prelazenja srpske vojske kroz
Albaniju i Crnu Goru, bio je u zastitnici. Prilikom proboja Solunskog
fronta komandovao je junackom pjesadijskom brigadom Timocke divizije.
Poslije zavrsenog I sv. rata Milan Nedic je postao divizijski djeneral u
vojsci Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca.
Do napada nacisticke Njemacke na Sovjetsku uniju u okupiranoj Srbiji je
vladao red i mir, sto je omogućilo primanje velikog broja srpskih
izbjeglica . Broj izbjeglica, u Nedicevoj Srbiji je bio: 600.000 Srba iz
zapadnih dijelova Jugoslavije, 86.000 djece sa tog podrucja, 150.000 Srba
sa Kosova i Metohije, desetine hiljada Srba iz Srema i Backe, između 20
i 30.000 Slovenaca i unitarnih Hrvata.
Za sve je njih trebalo obezbijediti hranu, dati im krov nad glavom, obucu
i odjecu, pruziti im ljekarsku pomoć a djecu skolovati.
Komunisticki ustanak nije bio ustanak protiv okupatora, cilj je bio
pomoći Sovjetskom Savezu vezuci njemacki potencijal na prostoru bivše
Jugoslavije.

Prve partizanske akcije dovele su i do strahovitih odmazda. 1: 100 za
ubijenog a 1:50 za ranjenog Nijemca. Partizani su nastavili sa akcijama
napadajuci i likvidirajuci pojedince ili manje grupe. Nastojalo se
pojacati teror i unistenje naroda kako bi ogorcenje i strah sto vise rasli i
opredjelili cjelokupni srpski narod da se digne na ustanak.
U ta sumorna vremena, ostati bez ikakvog posrednika izvedju
obezglavljenog naroda i okrutnog okupatora bila bi sigurno propast i pogibija za Srbe.
Tih dana se u Beogradu održava sastanak na kome ucestvuju istaknuti
predstavnici politickih partija, akademici, najugledniji profesori
Univerziteta, predstavnici: inzinjerske, ljekarske, industrijske i
advokatske komore kao i drugi javni i kulturni radnici. Sef komesarske
uprave Milan Acimovic obavjestava da je upravo podnio ostavku radi
nemogućnosti da obezbijedi red i mir u zemlji. Mnogi srpski intelektualci
su odmah uvidjeli da je u ovom trenutku oslabljenoj državi i izmucenom
narodu mnogo veci neprijatelj anarhija nego okupator.
Acimovic predlaze da se formira jedno autoritativno upravno i politicko
tijelo ciji bi zadatak bio dalje spasavanje Srba od bioloskog unistenja.
Predlozen je Dimitrije Ljotic, koji se zahvalio navodeci kao razlog da je
za takvu odgovornu funkciju potrebna licnost od ugleda, koja uziva
povjerenje naroda i koja nije stranacki opredjeljena. Ljotic predlaze
bivšeg ministra vojske i mornarice, komadanta grupe armija i armijskog
djenerala Milana Nedica.
U to vrijeme, iz Sofije, gdje mu je bio stab, u Beograd je doputovao
fedmarsal List. Okupio je vojne i civilne zapovjednike i saopštio im
Hitlerovo naredjenje: ustanak moraju ugusiti svim sredstvima, bezobzirno
i snagama kojim raspolazu jer im Vrhovna komanda neće uputiti ni jednu novu
jedinicu.
Izjava dr Turnera , civilnog upravnika Beograda na sudjenju poslije rata:

„Hoću, ali i moram da iznesem upravo cinjenice, a to svakako želi i
visoki sud. Na tom savjetovanju konstatovano je da komesarska uprava u Srbiji sa
ministrom Milanom Acimovicem nema potreban autoritet i da joj nije
uspjelo da u Srbiji prestanu diverzantske akcije i napadi na njemacku vojsku. Iz
same njemacke Vrhovne komande poruceno je da se to neredovno stanje mora
svim silama prekinuti, a u Srbiji mora da zavlada red i mir, kako to
zahtijeva ponasanje u jednoj okupiranoj zemlji. Odluceno je da se potrazi
srpska licnost od autoriteta koja će smiriti Srbiju, a izbor je pao na
bivšeg ministra vojnog, djenerala Milana Nedica. Nedica sam zatekao u
njegovom stanu, gdje je bio pod strazom. Bio je potpuno utucen covjek,
koji je nedavno u Smederevu u velikoj eksploziji izgubio sina jedinca i snahu.
Kada sam mu izlozio predlog vojnih okupacionih vlasti I razlog moje
posjete odlucno je rekao:”Šta vam pada na pamet. Vi ste ludi„. Da, bas tako je
rekao ”Vi ste ludi„. I odbio me je. Ja sam se vratio među generale sa
dubokim uvjerenjem da djeneral Nedic nije najsrecnije izabrana licnost i
da moramo naći drugo rjesenje.
Međutim generali su to moje mišljenje odbili i naredili mi da ponovo
odem kod Nedica i da mu saopštim u ultimativnoj formi slijedece:
'Ukoliko Vi odbijete da nam pomognete da smirimo Srbiju, Firer je odlucio
da Beograd i Macvu okupiraju ustaške trupe. Sjevernu Srbiju predace na
upravu Madzarima, a ostatak Srbije biće podijeljen na bugarsku okupacionu
zonu i na albanske trupe koje će dobiti cjeli Sandzak i upravu do
Kraljeva, gdje će biti granica sa bugarskom okupacionom zonom'.
Kada me je djeneral Nedic ponovo odbio, ja sam mu otvoreno saopštio,
kakvo je rjesenje nadjeno. On je pola sata sutio, onda mi je tihim glasom
rekao:
”Pristajem„. Eto, visoki sude, tako nam je uspjelo da obrazujemo Vladu
djenerala Milana Nedica” zavrsio je svoje izlaganje dr. Turner.
Na drugom sastanku bivši gradonacelnik Beograda Vlada Ilic i predsjednik
Srpske akademije nauka i umjetnosti Dr. Aleksandar Belic, placuci su
molili djenerala Nedica da ne odustane i da se prihvati spasilacke uloge srpskog
roda.
Dobrica Cosic u knjizi „Vernik” na str 624 piše:
„Nisam ja ni politicar, gospodine Lukovicu. Politicari su svoju ulogu
zavrsili.Državu su upropastili.Sruseni su joj temelji. Ostao je narod
koji treba spasti. A tu duznost danas mogu da izvedu samo -vojnici, koji
veruju da im je duznost da se žrtvuju”.
Na str 628-629: „Mislite da tu snagu mora da ima komadant armije koji je izgubio rat.
Mislim da ne mora. A šta će biti sa srpskim narodom ako Nemci puste
ustaše da kolju do Cacka i Valjeva? Madzare do Zapadne Morave, Bugare do
Krusevca i Cuprije?
- Ne znam šta će biti.
Strah vas je da se kompromitujete u saradnji sa okupatorom? Strah vas je
da vas komunisti nazovu izdajnikom? Generalov glas postaje ljutit i preteci.
Danas su svi kompromitovani koji još hodaju po srpskoj zemlji. Svi živi
su izdajnici.
Vi me, verovatno, smatrate nemackim covekom? Nemackim placenikom, slugom
okupatora, generalom zeljnim vlasti? - odjekuje mrtvacnica od generalove
vike.
-Ne gospodine generale. To nije moje mišljenje o vama.
Ili me smatrate kukavicom koji je ucenjen i koji, da bi sacuvao svoju
glavu, pristaje da za nemacke interese ugusi komunisticku bunu i smiri
Srbiju? - Ne, ja tako ne mislim gospodine generale. - A šta onda mislite?
-Mislim da Srbiju niko ne može spasti. Ona se zbog nečega odlucila da
nestane s mape sveta. - Nije, gospodine Lukovicu, srpski narod odlucio da
nestane s mape sveta. To su odlucili boljsevicki i engleski agenti i
masoni. Srbija nije samoubica. Ona je žrtva Londona i Moskve”.