Има их око 10 посто међу Словенима који су примили назив државе и језик.
Кроз цео средњи век до распада Отоманског и Св.римског царства, „Унгарима” се звао сваки становник те територије, без обзира ко је и шта је уствари.
А „Мађари” су само једно од десетак племена која су стигла најездом..али свеукупно их је био мого мали број.

Слично се десило и са Блгарима, који су такође стигли као пљачкаши, и населили се касније у изузетно малом броју (још су их сатирали ратовима до истребљења),али назив језика и територије обухватио је и 90 посто становништва српског(словенског) етницитета.

А могло би се исто рећи и за БЈР Хрватску где су сви становници именовани као „нација”, а ради се само о другој хришћанској религији.

Oko istorije Mađara kod mnogih naših ljudi i površnih poznavaoca važi niz zabluda. Svi znamo razliku između proto-Mađara i modernih Mađara, gde su proto-Mađari bili pleme koje se naselilo u Panonsku niziju u 10. veku, tu zavladalo i tokom vekova, stapajući se sa prethodnim stanovnicima, stvorilo fuziju koju nazivamo modernim Mađarima.

Predrasude vladaju oko toga da su proto-Mađari bili tursko-tatarsko pleme iz srednje Azije, a da su potom, asimilujući Slovene, postali ovo što su danas.

Zabluda je zbog srednjovekovnih hroničara koji su često bili neprecizni. Proto-Mađari su došli iz Azije kroz ista ona „Vrata naroda” kroz koja su prolazili Huni, Tatari, Mongoli, proto-Bugari i sl. Dalje, na zapadu su nazvani „Hungarima”, što je mnogo slično sa nazivom Huna, dok je u srpskom jeziku mnogo sličan naziv Ugara i Bugara. A proto-Mađari zaista jesu došli iz Azije, ali ne iz srednje Azije, već sa područja Urala u današnjoj Rusiji i pripadaju svetlom, severnjačkom soju belih naroda kom pripadaju i Finci, Estonci i još neki narodi, uglavnom izumrli, koji u manjem broju i dalje naseljavaju severne oblasti Rusije.

Druga zabluda tiče se stepena asimilacije Slovena. Naime, Mađari jesu u sebe asimilovali velik broj Slovena, ali Sloveni nisu bili jedini žitelji Panonskog basena. Isto tako, asimilovali su i panonske Avare, Gepide i ogromnu masu Dako-Vlaha, možda čak i u većoj meri nego Slovene. Ona crna, južnjačka i dinarska komponenta među današnjim Mađarima, mahom je od asimilovanih Vlaha i balkanskih starosedelaca sa Juga, od Avara i od Kumana, koji su nestali kao narod i asmilovali se što među Srbe, što među Mađare. Proto-Mađari su izvorno vrlo svetli, poput Finaca i Estonaca.

Što se istorije tiče, u Evropu su došli kao jaka i organizovana vojska i uspeli da se utabore i zavladaju prostranstvom Panonskog basena i severne Rumunije jer je na tom području vladao politički i etnički haos, bezvlašće i borbe sitnijih plemena. Na tom području, okruženi moćnim ruskim i poljskim državama na severu i istoku, nemačkim na zapadu i jakim političkim jugom na kojem su se smenjivale dominacije Srbije, Bugarske i Vizantije, osnovali su svoju državu koja je postojala vekovima.

Prvo su primili slovensko pravoslavlje (naglašavam slovensko, jer su u pitanju bili misionari iz Srbije i Bugarske, a ne iz Vizantije), a zatim nakon samo jedne generacije i dobijanja kraljevske krune iz Rima, prešli na katoličanstvo (u ono vreme je cepanje Rimske i Carigradske crkve bilo sveže i razlika pravoslavlja i katoličanstva više bila politička nego suštinska).

Država im je bila na momente jaka, na momente slaba. Uspeli su da se prošire na celu Hrvatsku i tako dobiju izlaz na Jadransko more. Sa Srbijom su, u zavisnosti od okolnosti, bili i saveznici i suparnici. Bilo je Srpkinja koje su bile mađarske princeze, bilo je i Mađarica koje su bile srpske princeze. Preko takve jedne udaje Srpkinje za mladog mađarskog kralja i njegove rane pogibije, jedno vreme je čak i jedan Srbin vladao Mađarskom kraljevinom. To je bio brat mađarske kraljice po imenu Beloš iliti Balša, ujak maloletnog mađarskog kralja, do njegovog punoletstva. Mađarska je imala teritorijalne pretenzije čak i na Bosnu.

Nakon pada srpske despotovine i najezde Turaka, trajao je jedan period mađarskog i srpskog bratstva i dubokog savezništva. Sedišta srpskih despota bila su na mađarskoj teritoriji, srpski despoti su bili vazali mađarskih kraljeva i po časti visoko kotirani u mađarskoj kraljevini, a sami Srbi su u Ugarskoj uživali ekskluzivno pravo na slobodu vere i jezika i slobodu od poreza.

Nakon pada i Ugarske pod Turke i dolaska Austrije, nastupa period sukoba srpskih i mađarskih nacionalnih interesa na području Vojvodine, jer su mađarski revolucionari želeli da to bude deo nove Mađarske, kao deo istorijske kraljevine Ugarske, dok su se Srbi zalagali da to bude deo nove Srbije, kao teritorija na kojoj Srbi žive duže od Mađara još od Seobe Slovena i te sukobe su Nemci dugo koristili kako bi vladali oboma, naizmenično ih pujdajući jedne na druge. I inercija tog neprijateljstva se prožima i u današnje vreme.

Danas među ekstremnim strujama i među Srbima i među Mađarima preovlađuju teze u kojima jedni druge negiramo i jedni drugima negiramo istoriju. A to je šteta, jer se radi o dva stara naroda sa bogatom istorijom i u isto vreme jakim potencijalom za savezništvo i prijateljstvo, a u isto vreme i jakim potencijalom za nova neprijateljstva. A događanja u Drugom svetskom ratu i genocid nad Srbima u Bačkoj, jedan su od faktora koji, nažalost, guraju ka ovom drugom.

U našim krajevima, nazivi Ugri i Ugari odnosili su se na mađarski narod.