U CG su se nagomilali problemi do gushe,oni su njihovog milosevica zamenili pre par godina...miljo je sve zacementirao kao najbolji diktator u evropi posle drugog svetskog rata...naročito je crno u sudstvu i tuzilastvu( tunima malih pomaka)pa he jedna od opcija vannredno stanje i „sablja”...

DINARSKI KOZARI I NOVOCRNOGORCI

Dobra je, ali bojim se i parolaška, poruka predsjednika naše matične države da Srbija treba da bude lider u regionu. Srbija zaista može da bude lider u regionu, ali to nikako ne može biti sve dok bude vodila ovakvu politiku prema srpskom narodu van njenih granica. Regionalnu snagu Srbiji danas mogu dati jedino Srbi van njenih granica, jer samo preko njih u ovakvim okolnostima ona može ostvarivati snažan regionalni uticaj. Postojanje Republike Srpske, kao i trećine stanovništva srpske nacionalne pripadnosti i dvotrećinski većinske srpske jezičke zajednice u Crnoj Gori, samo po sebi znači da Srbija drži ključ regionalne stabilnosti u svojim rukama. Srpski potencijal u nametnutom crnogorskom državnom okviru, kao što pokazuju ove brojke, izuzetno je veliki, ništa manji od srpskog potencijala u nametnutoj BiH. Odrekne li se, ne daj Bože, Srbija svoga naroda u Crnoj Gori i Republici Srpskoj, ni sama neće imati budućnosti. U toj varijanti nastaviće se dalje komadanje srpskih etničkih teritorija i svođenje Srbije na nekadašnji beogradski pašaluk. Takva Srbija bila bi beznačajna i nemoćna državna tvorevina. I u toj priči leži istorijska odgovornost naše intelektualne elite. Stoga je po našu nacionalnu budućnost mnogo opasna priča istaknutog člana SANU, koji Srbe van sliva tri Morave posprdno naziva dinarskim kozarima. Na taj način on liječi njegove golootočke frustracije i srpsko ime svodi na Pomoravlje. Iako ima istine u njegovim tvrdnjama da su dinarski Srbi u dvadesetom vijeku nanijeli mnogo problema Srbiji, ništa manju važnost od te istine nema činjenica ko tu istinu saopštava. Nijesu li ti Dinarci bili njegovi ideološki istomišljenici, saborci i drugovi? Ne bi li onda bilo logično da je on bio njihov protivnik, a ne saborac i jednomišljenik? Bog nam je svjedok, ne voli on Pomoravlje više od bilo koga od nas ovdje prisutnih. Njegovi lični životni porazi su nažalost i naši nacionalni porazi, pa bi bar zbog naših potomaka bilo dobro da on i njemu slični konačno priznaju da su poraženi i da se suoče sa svojim ideološkim zabludama. Zar primjer Crne Gore najbolje ne pokazuje kuda vodi odlazak iz jedne u drugu krajnost?

Milo Lompar, profesor na Filološkom fakultetu u Beogradu, u nedavnom intervjuu Srpskom radiju iz Podgorice govorio je o zatiranju srpskog jezičkog identiteta u Crnoj Gori i tom prilikom kazao da „Srbi više ne nose odgovornost za Crnu Goru. Žao mi je što je to tako, ali to su činjenice i posledica istorijskog ishoda”. On potpuno opravdano donosi sud da „ne treba ulaziti u prava drugih. Prava drugih su njihova. Oni treba o njima da brinu i to nije srpska briga. Srpska briga je da Srbi brinu za sebe”. Lompar je tada rekao i ovo: „Važno je da se univerzalizuje problem. Vrlo često će to političari izneveriti – takav je posao političara. Oni su predviđeni da izneveravaju ono što u njih ulažemo, ali pitanje treba neprekidno obnavljati”. Upravo tako: srpska intelektualna elita, ne samo u Crnoj Gori nego na svesrpskom prostoru, srpsko pitanje u Crnoj Gori mora postaviti na ovaj način i samim tim izvršiti pritisak na našu političku elitu da isto to pitanje postavi na isti način. A da bi se to desilo, prethodno je potrebno da ona prevrednuje više nego površne pseudoromantičarske sudove o Crnoj Gori i njenoj prošlosti, da ih oslobodi nikolinsko-đilasovskih ideoloških okova, da shvati da je cijepanje naroda u Crnoj Gori na dvije antagonizirane nacionalne zajednice, srpsku i crnogorsku, rezultat istorijskog procesa, te da Srbi u Crnoj Gori danas žive pod okupacijom svoje dojučerašnje braće i da im prijeti nasilna asimilacija. Samo jasnim nacionalnim razdvajanjem te dvije zajednice moguće je obezbijediti opstanak Srba na tom prostoru i crnogorski ideološki projekat učiniti dugoročno neodrživim. Besplodna citatologija istorijskih izvora, koji pokazuju da su svi Crnogorci prije 1945. bili Srbi i ubjeđivanje današnjih Crnogoraca da su i oni Srbi, ideolozima novocrnogorstva samo daje dodatni zamah, daje im alibi kako mi Srbi, eto, ugrožavamo njihovu nacionalnu samobitnost. Njih u ovom slučaju istina ne zanima. To je jednako jalov posao kao što bi bio jalov posao ubjeđivanje Bošnjaka da su i oni Srbi.

Izvor:
Pečat

Srpsko pitanje u Crnoj Gori

Rajo Vojinović 20/12/2010




Samo jasnim nacionalnim razdvajanjem Crnogoraca i Srba moguće je obezbijediti opstanak Srba na tom pr ogorski ideološki projekat učiniti dugoročno neodrživim

Naša intelektualna elita, čast rijetkim izuzecima, nakon raspada Jugoslavije tumara po ruševinama dva prethodna vijeka srpske istorije šireći komemorativno-defetističku psihologiju. S jedne strane, ona još uvijek robuje ideološkim stereotipima minulih vremena, a s druge strane, njen značajan dio se denacionalizuje i šićardžijsko-konvertitski prilagođava politici globalnih centara moći. Kod nas Srba se iz javne svijesti, naročito u intelektualnim krugovima, bezmalo izgubio osjećaj lične odgovornosti za opšte dobro. Među srpskim intelektualcima sve je manje Kočića, da u najtežem trenutku saopšte vjeru u nacionalnu ideju: „Gore nad nama srpsko ZATIRANJE SRPSKOG IDENTITETA

U takvoj, dakle, Crnoj Gori Njegoševom nasledniku Danilu je godinu dana kasnije palo na pamet da pravi državu i da se proglasi za svjetovnog vladara. Uzalud ga je narodni pametar Sula Radov upozoravao: ”Gospodare, što će brod u kamenicu„? I to je, a ne komunistička revolucija (kako to stereotipno misli naša intelektualna elita), bio ključni trenutak u stvaranju crnogorske nacije. U cilju realizacije te svoje namjere Zeko Maniti (tako su knjaza Danila zvali podanici) nije birao metode. Počeli su krvavi progoni neistomišljenika i zatiranja čitavih bratstava i porodica. I danas se u Crnoj Gori dobro pamte njegovi zločinački pohodi na Kuče i Bjelopavliće, kao i zatiranje bjelopavlićkog bratstva Kadića, u režiji njegovog brata vojvode Mirka Petrovića. Marko Miljanov je u djelu ”Pleme Kuči u narodnoj pjesmi i priči„ zapisao kako su kučki nevoljnici polovćenskim ubicama koji su im klali starce, žene i djecu u kolijevkama, dovikivali iz zbjegova: ”Ne udri brata Srbina, Crnogorče, crn ti obraz ka ti i jest, mimo braće„. Vasojevićki vojvoda Miljan Vukov Vešović, piše 12. decembra 1870. kraljevskom namjesniku u Srbiji Jovanu Ristiću: ”Knjaz opravdano sumnja i drži da sam ja most između Srbije i Crne Gore„. Isti taj knjaz, i kasnije kralj Nikola, gonio je stanovništvo novopripojenih teritorija da nosi crnogorsku dvorsku nošnju sa kapama na kojima je pisalo N. I (Nikola Prvi), da ”zbore„ podlovćenskim katunskim govorom, a Srpsku gimnaziju u Pljevljima, osnovanu pod turskom okupacijom 1901. je odmah, nakon uspostavljanja crnogorske vlasti 1913. preimenovao u Kraljevsku crnogorsku državnu gimnaziju. Sintagmu ”terazijski Crnogorci„, koju danas obilato eksploatišu Đukanović i njegovi ideološki saborci u Podgorici, prvi je upotrebio upravo knjaz Nikola u vrijeme tzv. ”Bombaške afere„s početka dvadesetog vijeka. Šta je sve to, ako nije utjerivanje crnogorske posebnosti u odnosu na ostale Srbe?

Istina, ta danilovsko-nikolinska državotvornost jeste bila utemeljena na srpskom narodnosnom osjećanju, ali isto tako i još više na ideologiji podlovćenskog nadsrpstva, koja je oblikovana upravo na matrici srpskog nacionalnog romantizma iz Vojvodine. Cilj je bio obezbjeđivanje prednosti za cetinjski u odnosu na beogradski dvor, u trenutku neminovnog ujedinjenja Srba u jednu državu. Zbog toga je Nikola stalno govorio da Crna Gora ima istorijsko pravo na ”prvjenstvo u Srpstvu„. Tu ideologiju, koja je kasnije prerasla u mentalitetsku osobinu značajnog dijela stanovništva Crne Gore, najbolje je definisao Milovan Đilas u romanu ”Crna Gora„ sledećim riječima: ”Srbin sam Crnogorac. Srbin sam jer sam Crnogorac. Nijesam Crnogorac što sam Srbin, nego Srbin što sam Crnogorac. Mi Crnogorci, mi smo so Srpstva„. A pošto su so Srpstva, to onda logično znači i da moraju biti povlašćeni u Srpstvu, štaviše da je njihovo neotuđivo pravo da vladaju Srpstvom! To je bila suština ideologije cetinjskog dvora – interes lične vlasti iznad svake realnosti. Kakva pretencioznost, kakva megalomanska ambicija! Nijesu, dakle, Crnogorci sami po sebi bili nosioci kosovskog zavjeta, nego su takvi bili zbog toga što je u datom istorijskom trenutku tako htio njihov Gospodar. Jer, Crnogorci se, budući da nikad u istoriji nijesu uspjeli da uspostave građanski sistem vrijednosti, bez Gospodara ne mogu ni zamisliti. Zato se nikad u crnogorskoj istoriji nije desila smjena vlasti na izborima. Ta psihologija lako se u naše vrijeme, uz podrazumijevajuću pripomoć inostranih centara moći, pretvorila u svoju suprotnost. Od nadsrba do antisrba – to je putanja istorijskog klatna današnjih crnogorskih konvertita.

1918. naši preci su samovoljno ukinuli crnogorsku državu, zbog toga što im je istorijsko iskustvo nedvosmisleno pokazalo da je crnogorska državotvorna ideja – ideja civilizacijske nemoći. Ta Crna Gora nije, prije svega, imala ekonomsku podlogu državnog suvereniteta, pa se kao takva zaista i pokazala kao ”brod u kamenicu„. Samim tim ona nije mogla imati odgovore na ključna civilizacijska pitanja toga vremena. Ona je bila zaostala i totalitarna tvorevina, bez institucija, osuđena na civilizacijsko nazadovanje. Sve to je, a ne nikakva ”beogradska velikosrpska zavjera„, dovelo do njenog urušavanja. Uostalom, sve to se jasno vidi iz teksta odluka Podgoričke skupštine. Takva civilizacijska nemoć ideje cetinjske državotvornosti učinila je nemogućim i proces prirodnog formiranja crnogorske nacije, pa je njeno oblikovanje u dvadesetom vijeku, iz svima znanih razloga, nastavljeno revolucionarnim komunističkim nasiljem obnavljanja iste takve Crne Gore, sa snažnim i beskompromisnim otklonom od vjekovne srpske integralističke tradicije. Pasja groblja i Zidani mostovi su logičan nastavak utjerivanja crnogorske posebnosti iz vremena Zeka Manitoga. Logičnu kulminaciju tog nasilja doživljavamo danas, kada je crnogorska država krenula u proces konačnog uobličavanja crnogorskog na bazi brutalnog zatiranja srpskog identiteta, po obrascu: crnogorska država-crnogorska nacija-crnogorski jezik-crnogorska crkva.

”Srbin sam Crnogorac. Srbin sam jer sam Crnogorac. Nijesam Crnogorac što sam Srbin, nego Srbin što sam Crnogorac. Mi Crnogorci, mi smo so Srpstva„: Milovan Đilas u romanu ”Crna Gora„
”

U vreme rusenja Njegoseve kapele i podizanja mauzoleja Mu, unuci
pitaju-iskusavaju djeda:

„Dedeee, jesi li Crnogorac? Jesam, a sto bi drugo bijo. A jesi li ti djede i Srbin? - provociraju oni. Djed: ”A muci jado, šta zboris? A kakv bi ja bijo Crnogorac, a da nijesam Srbin!

dulebg
(posmatrach)
12. novembar 2024. u 11.15

Црногорци никад нису видели рат каква је била босанско-херцеговачка буна 1875-78 ... до можда 1942-43, кад је Ђилас побио више Срба, него сви окупатори.
=======

Ustvari, Djilas i Krcun tamanilia su četnicki gubavi nakot, koji je usko saradjivao sa nemackim okupatorom.