Budući vrlo obrazovan kod Aristotela, dobar psiholog, Aleksandar je znao da mu opasnost najpre preti od bližnjih, od najbližih roñaka i srodnika. Pokorivši panonske Tribale i zaplašivši ostala srpska plemena na teritoriji Ilirije, Aleksandru je bio otvoren put u dalje osvajanje, i smanjena briga od iznenadnog udarca s leña. Ovde nam se nužno nameće misao da bratoubilaštvo, kao negativna crta etnokaraktera Srba, ima izgleda i svoje praistorijske korene. Posle pobede nad Sirmom, put ka osvajanju Grčke je bio otvoren. Razorivši Tebu, Aleksandar se pomirio sa Atinjanima, a onda je rešio da preñe Helespont. Osvajanje Male Azije Pošto je 334. godine dobio rat protiv Persijanaca, Aleksandar je osvojio Malu Aziju, Siriju, Egipat i stigao do Indije, gde su Srbi imali svoju državu Serbarsku i vlast u blizu 900 kolona careva kraljeva, mandarina i knezova, pre nego što su počeli da se iseljavaju iz Indije, potisnutitamnoputim Dravidima.Praktično Aleksandar je izveo treći veliki srpski pohod na Indiju. Pre njega su to učinili Arije, pogrčeni Ares, bog rata, a potom oko 1330. godine pre nove ere i bog Srebon, odnosno Herakle, ili Serbo Makeridov, kako se zvao ovaj vojskovoña kao stvarna istorijska ličnost. „Lesandr srbljanin kralj sveg sveta” Ivan Gundulić ga veliča učuvenom epu „Osman”U svojim pohodima Aleksandar Veliki je prvi u svetu „predstavnik metodične i uništavajuće strategije”. (Mala enciklopedija „Prosvete”, str. 49). U oblasti taktike Aleksandar Veliki je koristio sadejstvo konjice i pešaka i opet prvi u istoriji ratovanja uveo „sistematski rad štaba”.Učuvenoj ubojnoj konjici Aleksandra Velikog služili su i Pomoravci . O tome Jovan I. Deretić u svojoj knjizi „Srbi-narod i rasa” kaže:„U vojsci Aleksandra Velikog udarna snaga bila je oklopna srbička konjica iz Pomoravlja. Udar srbičke konjice u odlučujućim trenucima borbe bio je probojni gvozd, učijim prvim redovima senalazio lično Aleksandar”, piše Deretić.Pavel Šafarik, najveći autoritet svoga vremena za praistoriju Srba Slovena kaže: „Šest stotina godina posle trojanskog rata Srbi su opet prekrili ceo Balkan, i u to doba Car Aleksandar Veliki daje im poveljom ogromne zemlje od Jadranskog do Baltičkog mora za njihovu hrabrost ivernost”, piše Šafarik.U delu „Od Indije do Srbije” Dobroslava Jevñevića, Beograd, 2000. godine, na strani 36.nalazimo još jedan citat koji potvrñuje vezu Aleksandra Velikog sa srpskim plemenima na teritoriji Ilirije, koja je bila približna po svojoj teritorijalnoj rasprostranjenosti bivšoj Jugoslaviji:„Aleksandar Veliki poklanja srpskim plemenima mnoge zemlje u Srednjoj Evropi i naziva ih velikomoćni, najčuveniji i najznamenitiji naš narod srpski”. Znači i šest stotina godina posle Trojanskog rata, Srbi su dominantna populacija na teritoriji Balkana i pomažu svog cara Aleksandra Velikog u svima njegovim pohodima. To potvrñuje I rimski istoričar Kvintijus Kurcijus, koji doslovno kaže: „Skiti su hrabro vojevali u vojsciAleksandrovoj”. Pod imenom Skiti, Kvintijus podrazumeva Srbe, a Skiti su veliko slovensko pleme, široko rasprostranjeno. Da se podsetimo da je najstarije slovensko ime Srbi, da je to bilo njihovo domaće ime, a da su razna srpska plemena stranci različito i nazivali. To nam potvrñujene samo Šafarik, već ičitav niz istoriografa iz drugih naroda: Toma Maretić, Tadija Smičiklas, Franjo Rački, El Bekri, Jan Dobrovski, Veltman, Zering, Salimil, Vaclav Macojvski, Aleksandar Giljferding...Zbogčinjenice da su se Karanović Filip II i Aleksandar Veliki, energično borili protiv Grka, bio je razlog da mnogi istoriografi iz različitih epoha tvrde da su oni srpskog porekla, odnosno slovenske loze, kako se od petog veka Hristove ere jednim, zajedničkim imenom zovu sva srodna plemena. Čak i hrvatski istoričar Sver dokazuje da je Aleksandar po majci bio Ilir, a da su Iliri jedno od imena Srba, koji su živeli u Iliriji. To ime za Srbe zadržaće se sve do 18. veka. Ima pouzdanih istorijskih zapisa da ječak i Marija Terezija Srbe nazivala Ilirima i dala im i posebne benificije uvlasti u vidu „ilirske kancelarije” pri bečkom dvoru.Mit o Aleksandru Velikom, poreklom od srpskog roda, sačuvao se kroz vekove i milenijume I došao je i do velikog srpskog pesnika Ivana Gundulića. U svomčuvenom delu „Osman”, Gundulić veli:„Od Lesandra Srbljanina,od sveg cara cara slavna,Aleksandro to svidoči,kralj veliki svega svita”.I Petar veliki je veličao AleksandraRuski car u pismu Srbima od 03.03.1711. godine poziva ih na ustanak i podseća na njihovog velikog cara Aleksandra I ruski car Petar Veliki znao je da je Aleksandar srpski car Tako peva Ivan Fundulić, a hrvatski pesnik Dinko Zlatarić u delu „Elektra”, odnosno u posveti knezu Zrinskom, ispisuje i ovu rečenicu: „O Velikom Aleksandru kralju srpskom”.Gramata Srbima Ruski car Petar Veliki, 3. marta 1711. godine, upućuje Srbima gramatu i poziva ih da ustanu protiv Turaka, da dignu ustanak i zbace jaram azijatski. U njoj ruski car podseća Srbe na njihovu slavnu prošlost i još slavnije junake i pretke i opominje ih da se sete: „svojih slavnih i junačkih predaka, a u prvom redu srpskog cara Velikog Aleksandra Makedonskog, koji je mnoge careve pobedio i mnoge države osvojio”, piše ruski car Petar Veliki.Sve do 19. veka svi svetski naučnici priznaju Srbima istorijski kontinuitet, istorijske zasluge i autohtonost na ovim prostorima, ali u 19. veku nastaje prelomni trenutak u istorijskoj nauci u kojoj se Srbima priznaje istorijski kontinuitet tek od šestoga veka Hristove ere. Matija Antun Reljković (1732-1798) bio je u svoje vreme vrlo popularan srpski pisac, rodom iz Slavonije. Proslavio se delom „Satir iliti divljičovek”, u kome opeva i staru srpsku istoriju. Na strani 14, pomenutog dela (izdanje iz 1929. godine, Beograd), pesnik Matija Antun Reljković peva o Slavoniji i ispisuje sledeće stihove: „Imala si prid ovim junake kako kaže pismo i kronikekoji uvik slavno vojevašes Aleksandrom od Macedonijekoji njima dade dopušten...aš u pismu tako govoreći:”Da ne može nitko posle rećineg da ste nam bili pomoćnicii rebreni na glasu vojnicijerbo ste nam uvik bili virni -zaklinjem se velikomu Jovii tako mi Pluta i Minerve...„”Rebreni„ junaci Iz ovog speva opet se uveravamo da su Srbi zaista bili u vojsci Aleksandra Velikog kao ”rebreni„- hrabreni ili hrabri vojnici, a da im je Aleksandar za uzvrat davao velika imanja i teritorije zaživot i na upravljanje. Znači, istorijska svest o tome i predanje stiglo je u ovom obliku iz praistorije do 18. veka, i do tada najpopularnijeg srpskog pisca M. A. Reljkovića.”U Reljkovićevo vreme smatralo se da su Sloveni živeli na Balkanu još u vreme Aleksandra Maćedonskog„, piše u fusnoti ispod ovih stihova dr Miloš S. Moskovljević, prireñivač knjige ”Izbor iz spisa Matije A. Reljkovića„. Rim uništio Ilire Već smo govorili da su razni pisci različito Srbe i nazivali kroz vekove, a kod Matije A. Reljkovića iz 18. veka još jednom nalazimo i stihovanu potporu ove tvrdnje. ”Posle toga u mlogo vrimenati promini i mlogo imena,jer s početka Slovinci se zvaše,pak poslije Slavinci prozvaše...Ilirijo za time postade...„Tako peva A. M. Reljković u ”Satiru iliti divljemčoviku„ (strane 14-15).”Iliri su bili stanovnici zapadnog dela Balkanskog poluostrva, koje su Rimljani uništili ili romanizovali. U vreme Reljkovićevo, pa i mnogo docnije, smatralo se da su Iliri bili Sloveni, jer su drugi narodičesto tako zvali Slovene„, objašnjava dr Miloš Moskovljević u fusnoti ispod pomenutih stihova, na strani 15, već citiranog dela.Car Dušan je imao namesnika u Troji Postavljao svog namesnika u Maloj Aziji, i to baš u oblasti TrojeA da je Ilirija u svesti srpskog naroda zaista srpska zemlja, počev od njenog eponimnog heroja Ilije, Iliona, koji je osnovao Troju i trojansku državu, može nam poslužiti još jednočuveno književno delo - ”Osman„ Ivana Gundulića. Slavni srpski pesnik iz Dubrovnika, pevajući o slavnoj Troji kaže:”Pri moru uprav srpskih stranaU pržinah pusta žalaLeži Troja ukopanaOd grčkoga ognja pala...„Kao što vidimo stari srpski pisci ne dozvoljavaju da se izgubi istorijska svest o slavnoj srpskoj prošlosti i ostavljaju pokoljenjima stihovanu istoriju, odnosno i na taj način zaveštavaju spomen na ”vremena slavna„, na Troju i Iliriju, na praotadžbinu svoju i njene vladare,čiji je Aleksandar Veliki bio punovažni istorijski naslednik, kao potomak Heraklov, odnosno pra-praunuk ”Boga Serbona„. Bez obzira na podeljeno mišljenje naučnika iz prošlog i pretprošlog veka, da li se Troja nalazila na maloazijskoj ili jadranskoj obali, kod Miloša Milojevića nalazimo podatak da je i ”sam naš car Dušan postavljao svog namesnika u Maloj Aziji, baš u oblasti Troje„. ”Car Dušan Bogdanu, mužu iskusnom vo voistvenih potrebah odal Asak v Trojadi„. (”Od Indije do Srbije„ Dobrosava Jevñevića, Beograd, 2000. str. 59). Da bismo pojasnili pojam Ilirije koristićemo citat već pomenutog pisca Priko de Sent Marija iz Francuske, koji je živeo i pisao u 17. veku.”Ilirikum, Iliris, Ilirija su bila imena sinonimi sa kojima su stari pisci obeležavali različite zemljišne prostore. U antičkom vremenu smatrali su prvobitnom Ilirijom predeo izmeñu reke Neretve i Arione (to je savremena reka Ombla kod Dubrovnika). Rimljani su raširili ime Ilirijena sve osvojene predele severno i istočno od nje zato što je to bila prva zemlja koju su osvojili sa ove strane Jadrana. Tako je došlo do toga da se Ilirijom nazivaju svi predeli izmeñu Dunava I Crnog mora i izmeñu Jonskog mora i Jadrana.„Smatramo za potrebnim još malo definisati Iliriju, odčijih osnivača i car Aleksandar Veliki Karanović vodi poreklo. Najprećemo se poslužiti mitom, o srodstvu Ilira, Gala i Kelta, a podsetimo se da je dr Ranka Kuić dokazivala celog svog života sličnost jezika i kulture Srba I Kelta i njihovo srodno jezičko stablo.”Apijan iz Aleksandrije, iz prvog veka naše ere, pisac istorije Rima, piše u svojoj 10. knjizi, 2. poglavlje: „... Kiklop Polifem i njegova žena Galatea imali su tri sina: Kelta, Ilirija i Gala”.(Appiani Alehandrini: De Historia Romanorum, Firmin Didot, Paris 1877). S obzirom da kiklop Polifem nije dokazana istorijska ličnost, mi ne možemo uzeti ovo Apijanovo svedočenje doslovno. U stara vremena svim poznatim narodima davani su za pretke bogovi ili polubogovi,pa i Apijan piše u duhu te tradicije. Ono što iz njegovog pisanja proizilazi kao realnačinjenica, jeste, da je zemlja dobila ime po svom vladaru i da su Iliri, Kelti i Gali istorodni narodi. Ovu Apijanovu izjavu potvrñuju zajednički jezički koreni ovih naroda, istorija i arheologija, piše dr Jovan Deretić u svom delu „Srbi- narod i rasa” i nastavalja:- U vreme cara Diokla, odnosno Diokletijana, Ilirija ima sledeće pokrajine: Gornju i Donju Meziju, Dakiju, Dardaniju, Makedoniju, Tesaliju, Ahaju - to jest Grčku, Prevalu, Novi i Stari Epir, Krit, Donju Panoniju, Saviju, Dalmaciju, Valeriju, Gornju Panoniju i dva Norika

U srednjem veku roman „Aleksandrida” odigrao je veliku ulogu u očuvanju svesti i tradicije o srpskom poreklu Aleksandra Velikog. Bio je veoma popularan i doživeo je više verzija i prerada. Smatra se da ga je napisao Kalisten (4. vek p.n.e.), a da je posebno postao popularan poslevizantijske hristijanizacije Srba.Roman je ušao u književnost svih slovenskih naroda, ali je najpopularnija ostala verzija „Srpska Aleksandrida”. (lit: R. Marinković, „Srpska Aleksandrida”, 1969.) Srednjovekovni roman „Aleksandrida” sačuvan je u riznici Pećke patrijaršije, gde je svojevremeno pronañen. U njemu se izmeñu ostalog govori o Aleksandru Velikom Karanoviću, kao „slovenskom, a naročito srpskom gospodaru”.Treba istaćičinjenicu da cara Aleksandra najviše svojataju Srbi, neuporedivo više od drugih aspiranata. A kao što smo u prethodnim poglavljima videli, to potvrñuju i drugi istoriografi stranog i domaćeg porekla, i brojni istorijski izvori. „Kada je Aleksandar Makedonski krenuo u osvajanje sveta prvo je naišao na jedan grad koji se zvao Nisa. Naime, Grci smatraju da je njihov bog Dionisis, koji se, opet, vezuje za Tračane, bio roñen u Nisi. Georgijev smatra da dako-mezijskom jeziku pripada i tribalski, ali i darodanski. U svakom slučaju, teritorija Tribala je u antici smatrana tračkom i da je njihova veza sa Tračanima bila starija i jača nego sa Ilirima”, piše Živojin Andrejić. Potrebno je da se prisetimo osnovnih mitskihčinjenica. Dionisije (Deonizis) je sin Nisin. A Nisa jećerka rašanskog božanstva Aristeja, odnosno unuka boga Apolona. Ime Apolon je izvedeno iz raškog jezika od reči Aplu. Aplu je bio jedno od prvih rašanskih božanstava. Imaoje sestru Menrfu, koju su Rimljani prekrstili u Minervu - boginju mudrosti. Osvajanje Indije Veliku zemlju Aleksandar je pokorio sa sto hiljada vojnika Po Nisi - grad Niš i danas nosi ime, i to je praistorijska prestonica Srba, na koju je Aleksandar Veliki naišao kada je krenuo u osvajanje antičkog sveta, što znači da je ime Niša, raškog odnosno tribalskog porekla,što je svejedno, jer su sva srpska antička plemena na Balkanu govorila srodnim, gotovo istim jezikom, bez obzira na druge ekonomske, socijalne, državne ili bilo koje druge razlike.Osvojivši ove predele Aleksandar Veliki je s ponosom govorio: „Pokorio sam Trakiju, Ilire, gospodarim Tribalima i Medima” (Plutarh). Praktično, on ih je ponovo ujedinio u isto carstvo - srpsko. Osvajanje Indije od strane Aleksandra Velikog Karanovića vrlo je poznato po raznim izvorima, i zato nećemo se zadržavati na sam proces prodiranja do Indije, borbe sa lokalnim vladarima i drugim problemima koji su pratili njegovu vojsku od 100 hiljada vojnika.Za nas je ovde važnije da istaknemo značaj ovog velikog istorijskog pohoda, i sa aspekta opšte, ali I srpske ratničke istorije. Prvi put antički svet Sredozemlja dolazi u puni dodir sa Dalekim istokom posle hiljadu godina od Heraklovog pohoda (Bog Serbon) na istoku poštovanog kao Bog Baal. On je kao štosmo već rekli, bio daleki predak Aleksandrov.Aleksandar je težio da poveže Indiju sa svojom ogromnom državom, a u indijskim gradovima je ostavio garnizone, sa najodanijim srpskim vojnicima - Tribalima i Ilirima. Oni su doprineli zbližavanju Indije istarog antičkog sveta.Tako je u severnu Indiju počeo da se oseća uticaj grčke i tribalkse (srpske) kulture, pored persijske. Arheolozi su u predelu grada Kandagara pronašli vajarska dela iz tog perioda u takozvanom „grčko- indijskom” stilu. (lit. V. I. Avdijev: „Istorija starog Istoka”, Beograd, 1952) I kad je Aleksandar Veliki Karanović stigao u severnu Indiju, tamo su već postojali toponimi, hidronimi i oronimi koji su čisto srpskog porekla, a potiču iz vremena prvog osvajanja Indije od strane Arija. Dvadesetak g eografa i istoričara stranog porekla spominju ova imena, kao što su: Srba, Sorbana, Kovilje, Mala bara, Bela zora, grad, Kos, Carevo, Mlava, Drvar, Timok, Morava, Drava, Serbistan, Ravna Gora,Kotor, Srbelj, Pramen, Seja, Borje, Čarnigor, Sivonja, Lakat i na desetine drugih naziva mesta, reka I planina.Naravno i u zapisima o vojevanju Aleksandrovom u Indiji spominju se mnoga od ovih imena, ali ne sva, jer je Alekandar prekinuo osvajanje Indije kod reke Hifazis, pošto mu je vojska otkazala dalju poslušnost, te je bio primoran da se vrati, ne osvojivši staru veliku državu Sarbarsku, gde su Srbi imali svoju vlast u skoro hiljadu bioloških kolena vladara. Aleksandar se vratio iz Indije preko bezvodne pustinje Gedrozije, a glavninu vojske poslao je morem na čelu sa Nearhom. Vratio se kao jedan od najvećih osvajača sveta, kao gospodar svega do tada poznatog sveta, on - Aleksandar Veliki Karanović - car srpski.