Srbi narod najstariji
F1r3F0x
(Menager)
05. август 2009. у 00.31
SRPSKA DržavA TRAJE 4.000 GODINA
Drevna država Srbina cara Nina (oko 2.000. god. st.e.) bila je svetsko carstvo kome je pripadala polovina savremene Evrope, deo Azije i Afrike. - Ilirska, Daccka i Karpatska Srbija
U casopisu „Naše slovo” ekskluzivno objavljujemo prilog dr J.I. Deretica o Srbima, narodu najstarijem
Zahvaljujuci krupnim uspesima nove srpske samorodne istorijske skole na polju istrazivanja stare srpske istorije, mi danas možemo govoriti o tragovima stare srpske državnosti, o prvim srpskim državama, u kome vremenu su se one pojavile i kakve su bile. Radi se o drevnim vremenima kada države nisu imale tako
razvijene sisteme i ustanove kao danasnje države. Pre svega treba da odredimo šta znaci država u antickom vremenu. Država iz toga vremena je bila organizovana drustvena zajednica zasnovana na obicajnom pravu.
Pošto smo mi Srbi Evropljani, da vidimo koji državni oblici su postojali u drevnoj Evropi. Da napomenemo i to da prvobitna Evropa, za stare Grke, nije mnogo prelazila granice Srbije i nije pokrivala celo Helmsko (danas Balkansko) Poluostrvo. U prvobitnu Evropu oni nisu ubrajali ni njihovu Grcku. Evropa je za njih bila Srbija i ništa vise, a mi, za razliku od njih, u prvobitnu Evropu
ubrajamo i Grcku. Bez obzira na suzeni prostor prvobitne Evrope, mi danas govorimo o Evropi u danasnjim geografskim razmerama.
U antickom vremenu u Evropi su postojale dve vrste država i to: grad država - polis, to je država grckog tipa, po ustrojstvu monarhija ili plemicka republika. Razvoj državne ideje kod Grka stvorio je državu grad, polis, i ništa dalje, od toga. To je za njih bila idealna država i ni jedan grcki filozof nije mogao da osmisli drukciju državu za Grke od polisa. Razvoj srpske državne ideje isao je u potpuno suprotnom pravcu. Srpsku državu stvara i olicava vladar, gospodar, i ona je siroka onoliko koliko je bila velika njegova moc, zapravo
koliko je on teritorije uspeo da stavi pod svoju vlast. Cesto se radilo o vrlo sirokim prostranstvima, sto znaci, grcka gradska i gradjanska država stajala je naspram srpske teritorijalne i plemicke države. Ovako razliciti razvoji državne ideje imali su uticaja i na stvaranje zvanja i plemickih titula u srpskom i grckom jeziku. Kod Grka imamo samo jednu titulu za kralja i cara, koja je u početku bila i titula upravnika grada - vasileis. Pored nje postoji samo još jedna - anaks, to je knez. Kod Srba, koji su u svojoj tradiciju imali samo plemicku državu, imamo odredjenu titulu za svaki cin i svako dostojanstvo. Po tim titulama mi danas možemo, vrlo često, zakljuciti o kakvoj se upravi radi na odredjenim teritorijama i da li je tu postojala samostalna država ili se radilo o predstavnicima neke druge države. Zato je potrebno da sve te titule, sva ta zvanja objasnimo pocevsi od najnizih.
* Jedanaest titula
Kao prvo zvanje imamo „kmeta”, koji je mogao biti, ali se to ne podrazumeva, iz plemickog reda. Kmet je predodređena osoba za neku duznost i ima isto znacenje sto i u latinskom komes. Ove dve reci imaju, pored istog znacenja, i isti koren.
Zatim imamo zvanje „kneza” ili knjaza. Nosilac ovog zvanja je obavezno plemic i ono pokriva vrlo siroki raspon dostojanstva. Može biti da se radi o malom seoskom knezu, a može biti da se radi o državnom poglavaru. Postojanje kneza na odredjenom prostoru ne znaci obavezno da tu postoji i država, ali moglo se desiti da postoji. Evo, na primer, u staroj Rumi, kasnije nazvanoj Roma, peti vladar po redu bio je Tarkvin, koji je vladao oko 600. godine st.e. Tada su u Rumi vladali Raseni i u jednom njihovom zapisu stoji: „Tarkin knjaz Rumass”. Po tome mi znamo da su vladari Rume bili do tada knezevi, a ne kraljevi, i to je ujedno najstariji pomen knezevske titule u istoriji koji smo do sada pronasli. Poznato je da su kod Srba i sire kod Slovena knezevi bili na celu države, ali zbog siroke primene toga zvanja mi nismo sigurni, kada je u pitanju anticko vreme, da tamo gde je knez postoji i država. Ime Sloveni nije bilo poznato u
antickom vremenu. Svi Sloveni su se tada nazivali Srbima, pa kada danas govorimo o srpskoj staroj istoriji, to se odnosi i na savremene Slovene, ranije Srbe.
Kao treće imamo zvanje „vojvode”, i to je cisto vojna titula. Međutim, imali smo državnog poglavara i sa tom titulom, kao sto je bio Veliki Vojvoda od Svetog Save Stefan Hranic. Za dobijanje vojvodske titule nije bilo potrebno da kandidat bude plemic, ali sa njenim dobivanjem on je postajao plemic. Kod starih Srba bio je obicaj, tamo gde nje postojala stajaca vojska nego namo narodna, da svake godine biraju vojvodu. Prilikom izbora stavljali su mu u zadatak šta on treba da učini u toku jedne godine. Ovaj obicaj je bio na snazi
i u staroj Rumi, samo sa tom razlikom sto su vojvodu zvali konsul.
Cetvrta titula je „ban”, koja je takođe cisto vojna titula. Ban je prevashodno vojni zapovednik neke pokrajine ili grada, postavljen od strane nekog poglavara države. Bilo je slučajeva da se banovska duznost i titula postala nasledna, kao što se to desilo u Bosni. Međutim, postojanje bana ne podrazumeva postojanje posebne države, nego, naprotiv, to govori da ta teritorija pripada nekoj
državi, kao sto je Bosna bila teritorija države Srbije.
Peto zvanje je jedna vojna titula, „brano”, davana vodji nekog vojnog pohoda ili vojnom zapovedniku u ratu. Ovu titulu je imao vodja srpskih ustanika u Posavini u vreme cara Avgusta. Od tog zvanja nastalo je lično ime Branko kod Srba. U rimskim izvorima pominje se kao Brenus.
Sesto zvanje je „bato”, koje je veoma staro i davano je vodji koji je imao vojnu i gradjansku vlast. Ovu titulu imao je vodja srpskih ustanika na predelu Bosne, Dalmacije, Hercegovine, Crne Gore, Raske i Posavine. Po tome se vidi da je ova titula bila veca od titule brano. Bato je sklopio mir sa Avgustovim posinkom i izaslanikom Tiberijem, koji je bio vrhovni vojni zapovednik rimske vojske u Srbiji.
Sedmo zvanje je „verhogetornik”, sto je cisto vojna ratna titula. Verhogetornik je vrhovni zapovednik Geta, vojnog i prosvetnog staleza kod starih Srba. Srpsko drustvo se uvek svrstavalo u četiri staleza. Pripadnici prva dva staleza, koje su cinili ratnici i svestenici, nazivali su se Getima. Ova titula se samo jednom pominje, i to u Rodaniji, (savremenoj Francuskoj) u vreme rimskog osvajanja ove zemlje.
Osmo zvanje je „zupan”, koji je dvojnik bana i koga takođe postavlja neki vladar za vrsioca gradjanske vlasti u nekoj pokrajini. Bilo je slučajeva da je zupan bio poglavar države, kao Stefan Nemanja, ali to je bio izuzetak, jer zupan je u stvari samo državni cinovnik.
Deveto zvanje je „karan”, siroko upotrebljavano u antickom vremenu i gotovo iscezlo u srednjem veku. Ova titula je davana nekom princu iz vladarske kuce, srodniku kralja ili cara, prilikom njegovog postavljenja na duznost glavnog vojnog i civilnog zapovednika u nekoj pokrajini, gradu ili čak logoru. To je obično bila privremena duznost i karan nije poglavar države nego samo privremeni cinovnik.
Jedan od srpskih vladara, kralj ili car Pelonije, čija je prestonica bila grad Bela Zora, savremeni Veles, postavio je svoga karana u Vodeni, gradu koji se nalazi u Makedoniji, danas u Grckoj, oko 814. godine st.e. Nije poznato ime toga karana i ostao je u istoriji poznat samo po toj tituli. On je ostao u Vodeni kao stalni gospodar i bio je osnivac jedne dinastije koja je po njemu dobila prezime Karanovic. Grci ovo prezime pominju kao „Karanides” isto kao sto pominju Nemanjice kao „Nemanides”.
Karanovici su jedna od najslavnijih srpskih dinastija, iz koje su Filip II i Aleksandar III Veliki. Najstariji pomen karana potice iz vremena kritske dinastije Mino. Kod nas Srba je ostala siroka uspomena na titulu karana. Staro ime grada Kraljeva je Karanovac, a i danas ima vise mesta po Srbiji koja se zovu Karanovac ili Karanovci, kao i prezimena Karan ili Karanovic.
Deseta titula je „kralj”, a gde postoji kralj tu postoji i država. Ta reč potice od istog korena kao i karan, i pre nego sto je postala vladarsko zvanje, ta titula je davana najhrabrijim i najsposobnijim ljudima nekog plemena ili saveza vise plemena. Kralj je bio uzor, primer za ugled i merilo ponasanja. Sasvim isto znacenje je imala rimska titula reks koja je nastala od regulus.
Pomen kralja nalazimo u predrimskoj Galiji, odnosno staroj srpskoj Rodaniji, gde je od te titule ostala uspomena u imenu Karl.
F1r3F0x
(Menager)
05. август 2009. у 00.32
* Srpska država 2.000 godina pre Hrista
Jedanaesta i najvisa titula je „car”, čije postojanje obavezno podrazumeva i postojanje države, isto kao i u slučaju kralja. Ovo je vrlo stara titula i pojavljuje se oko 2.000 godina pre Hrista. Ova titula je nastala od uloge boga Varune, koji je smatran carem bogova i vladarom nebeske tvrdjave-vara. Titula se pojavljuje istovremeno kada i prva srpska država, sa Ninom Belovim, koji se u starom Zavetu zove Nebrod, a u staroj srpskoj tradiciji još i Bak. Prema Euzebiju Pamfilu, Nino je živeo 52 godine, od 2054. do 2002. godine. Nino je posao iz Srbije oko 2025. godine, osvojio je Malu Aziju, Misir, bliski Istok i sve do reke Inda. To je bio prvi prodor Arijevaca u Indiju. Ostavio je svoju ženu Semiramu da dovrsi izgradnju Vavilona, a on se vratio u Srbiju oko 2007. godine. Po povratku u Srbiju proslavio je prvi trijam u cast njegove velike pobede. Stari Srbi su svake treće godine proslavljali trijam od vremena Ninovog
povratka pa sve do srednjeg veka.
Nino je imao titulu cara, što se može procitati iz jednog nadjenog zapisa u Mesopotamiji, u kome stoji ime „Ninssar”. Na Bliskom Istoku su pisali car kao „sar” ili „ssar”. I Misirci su ovu titulu pisali kao sar. Vladari iz dinastije Lagica, koji su vladali u Misiru i zvali se svi Ptolomejima, sve do poslednjeg od njih - Kleopatre, nosili su titulu „ka” i car. „Ka” je misirski bozanski princip koji faraonima daje bog Ta. Ovu titulu je od Lagica preuzeo Kaj Julije, prilikom njegove zenidbe sa Kleopatrom, a ona na latinskom ima svoj oblik: ka
et sar, kaesar.
Ninovo carstvo je bilo svetsko carstvo kome je pripadala bar polovina savremene Evrope, deo Azije i deo Afrike. Pošto se to carstvo vremenom raspalo, obnovio ga je Serbo Makeridov, oko 1325. godine st.e., koji se u Starom Zavetu pominje kao Asur. U slavu svoga prethodnika Nina sagradio je cuveni grad Ninivu. Serbova država je bila takođe jedno svetsko carstvo, koje se prostiralo kao i
Ninovo, na tri kontinenta. Serbo je takođe prodro u Indiju i osvojio celu dolinu reke Inda od izvora pa sve do Indijskog Okeana. Srbi su ovu reku nazivali - Nil, a ime Ind je nastalo od Sind, sto sanskritisti tumace da ima isto znacenje sto i reka. Ja mislim da to ima veze sa dubokim vodama, kao što se kaže - Sinje More. Serbovi potomci vladali su nekoliko vekova Asirijom, koja se u stvari zvala Surbija.
Preskocicemo Prijamovu Troju, brojne srpske države u Maloj Aziji, Minovski Krit i rasensku, odnosno rasku državu u Italiji i vracamo se u savremenu Srbiju. Znamo da je postojao jedan vladar u Beloj Zori, pa bilo da je imao zvanje kralja ili cara, tu je postojala njegova država u devetom veku st.e. Karanov naslednik u Vodeni, njegov sin Koilo ili Kojo nije imao titulu ni kralja ni cara, ali je možda tu već postojala država. Tek je njegov unuk, Perdika I uzeo jedno od tih zvanja oko 700. godine st.e. Neosporno je da je to posigurno bio početak jedne nove srpske države u Evropi. Ova država se nije, još tada, zvala Makedonija, nego Pelonija. Makedonijom je nazvata kasnije. Pored države koju su osnovali Karanovici pomenucemo državu cara Vardila, iz prve polovine četvrtog
veka st.e. Vardilo je bio iz plemena Anta, koji se pominju još i oko hiljadu godina kasnije i koji su u petom veku st.e. bili u dolini reke Tare. On je početkom četvrtog veka uspeo da okupi i ujedini brojna srpska plemena i stvori prostranu i mocnu državu sa prestonicom u Skadru. Vardilo je imao u svojoj vlasti i Makedoniju, gde su Karanovici vladali kao njegovi vazali. Vardilovu državu Grci nazivaju Ilirijom i to je prva srpska država koju stranci nazivaju tim imenom, ali neće biti i poslednja. Tako su nazivali i državu cara Agrona,
sa prestonicom takođe u Skadru, oko polovine treceg veka st.e., koju Joanis Zonara naziva doslovno Srpskom Imperijom. Kada je to bila Agronova država, onda je to neminovno bila i Vardilova, kao i država Filipa I Karanovica, koja se sirila na prostoru bivše Vardilove države. Bez obzira na to da li su te države nazivali Ilirijom ili Makedonijom, one su stvarno bile Srpske Imperije.
* Obnova Osstroilove srpske carevine 490. godine
Obnova srpske države, posle raspada Rimske Imperije, bila je 461. godine kada je Markelin krunisan u Solunu. Markelin je bio Srbin i jedan od vojskovodja Rimske Imperije koji je doprineo pobedi nad Atilom, na Katalonskim Poljima 451.godine. Obnovu srpske države, Srbije, ucvrstio je Osstroilo Svevladov 490. godine. Osstroilova država se naziva Srpska Carevina ili krace - Srbija. Država koju je osnovao Osstroilo bila je nastavak one koju je osnovao Markelin, pa se time podrazumeva da je u pitanju i nastavak državnog imena. Pošto se radi o obnovi države istog naroda, na istom prostoru, to podrazumeva i obnovu državnog imena, onog od pre rimskog osvajanja o kome nam Zonara govori, to jest Srpskog Carstva. Od toga vremena pa sve do pada Vojvodstva Svetog Save, krajem 15.
veka, punih hiljadu godina, Srbija je postojala kao država bez prekida. Anonimus Raventanis nam predstavlja tri srpske države istog imena - Srbija, koje postoje istovremeno u Evropi, i to: prva od Jadranskog Mora do Dunava, koju nazivamo Ilirskom Srbijom, druga od Dunava do Karpata, koju nazivamo Dacckom Srbijom i treca od Karpata do Baltickog Mora, koju nazivamo Sarmatskom Srbijom. Kada se govori o Sarmatskoj Srbiji, tu dolazi do udvajanja imena, kao da se govori o Srpskoj Srbiji, jer je ime Sarmati samo prelik srpskog imena. Rimljani su osvojili Ilirsku Srbiju i dobrim delom Daccku Srbiju, jedan vek posle Hrista. Iako su u Dacckoj Srbiji osvojili njenu prestonicu, Serbogetussu, nisu osvojili celu njenu teritoriju. Ostao je jedan deo između Tise i Dunava koji nikada nisu osvojili i koji su nazivali zemljom Jazika. To znači da državna tradicija Daccke Srbije nije bila prekinuta rimskim osvajanjem. Cela Sarmatska Srbija je ostala van rimskog domasaja. Osstroilo Svevladov je dosao bas iz Daccke Srbije da obnovi Ilirsku Srbiju. Nešto slično se desilo i u vreme turskog osvajanja. Daccka Srbija se sada zove Vlasska, a Balticcka Srbija - Poljska i Rasija. Vlasska, Poljska i Rasija su nastavak srpske državne tradicije.
Od uspostavljanja Ninovog carstva, oko 2015. godine st.e., pa do danas, to je za četiri hiljade godina, srpska državna tradicija nije prekinuta. Sve druge države su bile i prošle, samo je Srbija vecna
