„Verovali ili ne..”
U Hrvatskoj se od 1948. nije rodio nijedan Srbin!

Ako je suditi po rezultatima popisa stanovništva u Hrvatskoj, počev od prvog, održanog 1948. godine, pa sve do poslednjeg, 2001. godine, može se zaključiti da se Srbi u ovoj bivšoj jugoslovenskoj republici nisu ni rađali??! Štaviše, za nešto više od pola veka, ukupan broj Srba je sveden na trećinu, dok se broj Hrvata, istovremeno, uvećao za čitav milion!

Da čudo bude veće, „velikosrpska agresija” i masovno stradanje Hrvata u domovinskom ratu, doprineli su da se njihov broj tokom poslednje decenije 20. veka uveća za 240.000, dok je istovremeno iz hrvatskih popisa nestalo čak 380.000 Srba!

Iako frapantni i krajnje neočekivani, Hrvati se svojski trude da ove rezultate predstave tačnim, mada bi iole površna analiza pokazala da je reč o najobičnijoj manipulaciji i mahinaciji. Očigledno, želja je da se Srbi u Hrvatskoj i papirološki svedu na jednu trećinu u odnosu na njihov broj posle Drugog svetskog rata, odnosno da se i na taj način ostvari hrvatski demografski san još iz vremena Ante Pavelića i Nezavisne države Hrvatske.

Ključni rezultat svih posleratnih popisa u Hrvatskoj svodi se na sledeće: ukupan broj Srba i drugih pripadnika nacionalnih manjina, zabeležen popisom iz 1991. godine, identičan je onom iz 1948. godine. U međuvremenu, u „lijepoj njihovoj”, prirodni priraštaj (više rođenih nego umrlih) nešto je veći od milion ljudi, ali među njima Srba jednostavno nema! Drugim rečima, od 1.004.407 ljudi, za koliko se ukupan broj stanovništva u ovoj republici povećao za nešto više od četiri decenije, 760.957 je pripisano Hrvatima, dok su preostali (243.450) pridodati neopredeljinima, Jugoslovenima i ostalima. Srbi se, pogađate, nigde ne pominju!

Još čudnije rezultate je pokazao popis stanovništva obavljen 2001. godine. Po njemu, tokom poslednje decenije prošlog veka, ukupan priraštaj, koji iznosi svega 41.115 stanovnika, kompletno je pripisan grupi neopredeljenih, ali se zato neokrnjenom broju Hrvata iz 1991. godine pridodaje i 240.821 čovek, koji do tada nije želeo da se nacionalno izjasni??! Drugim rečima, svi oni koji se u posleratnom periodu, od 1948. do 1991. godine u Hrvatskoj nisu osećali Hrvatima, nečijom volšebnom matematikom i papirološkom gimnastikom su se u međuvremenu „predomislili”.

Još zanimljivija je činjenica da Hrvatska tokom krvavog građanskog rata s početka devedesetih, sudeći po rezultatima popisa iz 2001. godine, nije zabeležila gubitak nijednog jedinog Hrvata, ali i nijednog čoveka iz grupe neopredeljenih! S druge strane, iz spiska je nestalo čak 380.032 Srbina ili, bolje rečeno, dve trećine u odnosu na popis obavljen deset godina ranije. Dakle, Pavelićeva zamisao da jednu trećinu Srba valja ubiti, trećinu proterati, a preostale prekrstiti, barem papirološki, već je ostvarena.

I više od toga, tvrdi Savo Štrbac, direktor Informativno-dokumentacionog centra „Veritas”.

- Ono što su hrvatske vlasti učinile tokom minule dve decenije prevazišlo je sve snove Pavelića, Budaka i njihovih ustaških sledbenika. Proces pohrvaćenja i pokatoličenja je u punom jeku, a samo tokom poslednje decenije prošlog veka to je učinilo na desetine hiljada Srba. Sećam se zagrebačkog paroha Milenka Popovića, čiji je jedini posao tokom devedesetih bio da izdaje potvrde o kršenju u pravoslavnoj crkvi, koja je bila dovoljna da neko pređe u katoličku veru. U strahu od šikaniranja na ulici, školi ili na radnom mestu, ljudi su menjali veru, imena, pa čak uzimali i neutralna prezimena. Jovani su postajali Ivani, a mali pravoslavci su preko noći postajali mali-veliki katolici!