Svojom teorijom evolucije Čarls Darvin postavio je temelje moderne biologije. Za većinu savremenih naučnika teorije o evoluciji su potvrđene, a Čarls Darvin jedan je od najznačajnijih naučnika svih vremena. Naime, posmatrajući prirodu Čarls Darvin je došao do saznanja, da sva živa bića potiču od jedne jedine vrste. Svaka vrsta ima događaje koji je obeležavaju, a 1859. godine objavljena je Darvinova knjiga „O nastanku vrsta”. Zahvaljujući Gregoru Mendelu i Votsonu i Kriku uz pomoć DNK može se uočiti kako se živa bića preoblikuju, a njihova spoljašnjost menja. Naime, ako se gen aktivira on proizvodi određeni protein u ćelijama. Naučnici danas znaju da evolucija ne nastaje promenom gena nego uz pomoć različitih uključivanja i isključivanja gena. Ta predstava o „genetskim prekidačima” objašnjava i to da ne postoje specifični „ljudski geni”. Čovek ima 21.000 gena, koliko ima i jedan miš. Znači da nisu potrebni novi geni, da bi nastale nove vrste, oni se samo moraju drugačije kombinovati i aktivirati.

Na tom polju istražuje i biolog Kristijane Nislajn-Folhard (Christiane Nüsslein-Volhard) koja je 1995. godine dobila Nobelovu nagradu za medicinu. Ona upozorava: „Osnovna greška je u tome što ljudi veruju, da kada su nešto razumeli, da to onda mogu i da promene. Organizam je veoma kompleksna tvorevina. Praktično ne postoji mogućnost da se gen ciljano promeni, a da ne ostanu posljedice.” Citirano mišljenje biologa Nislajn-Folhard možda je na najsuroviji način potvrđeno u doba Hitlera, koji je bio opsednut željom da stvori čistu njemačku arijevsku rasu, kao najnapredniju, najrazvijeniju, najinteligentniju, najhrabriju, koja je spremna da se bori protiv velikih i nemogućih prepreka. To bi ujedno bila rasa koja ima najviše volje da stavi dobrobit porodice, roda i zajednice ispred svoje sopstvene dobiti i po potrebi spremna je da se najlukavije i najokrutnije bori radi očuvanja osnovnog životnog opstanka. Srećom po ostale stanovnike naše planete Hitler nije uspeo da sprovede svoju zamisao, ali je njegov pokušaj koštao života oko 20 miliona ljudi, čime je na top listi najvećih svetskih zločinaca 20-tog veka svrstan na trećem mestu – iza Mao Ce Tunga i Staljina.

Ali, da li je to zaista bila neka sreća za građane bivše SFRJ? Izgleda da i nije baš, jer su građani bivše SFRJ nakon drugog svetskog rata dobili vlast, čijim je predstavnicima ta vlast postala sama sebi cilj i kojima nimalo nije stalo da stave dobrobit porodica građana, roda i zajednice ispred sopstvene dobiti. Naime, pod vođstvom Tita i Komunističke partije Jugoslavije, a kao protivnik Hitlerove ideje o stvaranju Arijevske rase, Srbija se borila kao saveznik sa Rusijom i kao nagradu za tu borbu, u kojoj je stradalo najviše građana, dobila je komunističku državnu zajednicu sa vladavinom Tita, koji je pored funkcije predsednika Republike Jugoslavije istovremeno bio i predsednik Komunističke partije Jugoslavije i Vrhovni komandant oružanih snaga i sve to doživotno. Mnogim građanima Srbije ostalo je nepoznato da je takvu svoju vladavinu Tito učvrstio uz pomoć službe državne bezbednosti, koja je po njegovom nalogu likvidirala oko million građana kao potencijalne ili stvarne protivnike komunističke diktature.

Uprkos činjenici da je nemilosrdnim i surovim terorom Tito učvrstio svoju doživotnu vladavinu, on je postao uzor i san mnogih političara posle njega, koji su uglavnom za relativno kratko ali na ograničeno vreme uspevali da narodu nametnu svoju apsolutističku vlast. Kao najpribližniji primeri takve vladavine mogu se porediti periodi vladavine Slobodana Miloševića, a u skorije vreme Vojislava Koštunice i Borisa Tadića. Ono što je zajedničko kod svih diktatora jeste koncentracija moći kroz držanje više glavnih funkcija, a najčešći oblik diktatorskog vladanja ostvarivan je kroz istovremeno vršenje funkcije predsednika države i predsednika partije – nije ih bilo briga za tzv. „sukob interesa”. U svim periodima vladavine navedenih političara narod je osetio teror njihove vladavine uz pomoć službi državne bezbednosti ili uz pomoć sprege politike, kriminala i pravosuđa, jer su istovremeni predsednici države i partije bili u mogućnosti da na sve važne funkcije postavljaju sebi odane partijske kadrove, koji su ih štitili od svake vrste argumentovanih kritika.

Zahvaljujući takvim kadrovskim rešenjima svi periodi diktatorskih vladavina u Jugoslaviji i Srbiji bili su obeleženi velikim i brutalnim pljačkama države i naroda, što je naročito kulminiralo za vreme vladavine Slobodana Miloševića, Vojislava Koštunice i Borisa Tadića, jer su njihovi režimi otpočeli blisku pljačkašku saradnju preko tzv. domaćih i stranih „Kontraverznih biznismena”, koji su deo opljačkanog novca gurali u njihove džepove, njihove partijske kase i pomagali njihove izborne kampanje. Da bi se održali na vlasti svi diktatori koriste kombinaciju beskrupuloznih laži, lažnog informisanja javnosti, metode ignorisanja prigovora, tužbi, žalbi i primene brutalne sile.