KAKO JE ČETNIČKI SIN OSNOVAO ZVEZDU Tri meseca nakon što su mu streljali oca, Bora Stanković je u Beogradu podigao SD Crvena zvezda

Tužna vest da je Bora Stanković preminuo, pogodila je čitav svet u petak, 20. marta. Stanković je jedan od najvećih imena u istoriji jugoslovenske i srpske košarke, a njegovo ime košarkaška javnost znala je vrlo dobro i širom sveta.

Bora je ostavio veliki trag u evropskoj i svetskoj košarci. Jedan je od ljudi najzaslužnijih za razvoj ovog sporta u Jugoslaviji, ali i u svetu. Nakon uspešne igračke i trenerske karijere, Stanković je postao je generalni sekretar FIBA.

Borino ime, izuzetno je bitno i u istoriji Crvene zvezde. U martu 1945. godine, samo tri meseca nakon što je njegov otac ubijen, Stanković je zajedno sa Nebojšom Popovićem, Aleksandrom Nikolićem. Radomirom Šaperom i drugim velikanima ovog sporta, prisustvovao je sednici na kojoj je osnovano Sportsko društvo Crvena zvezda.

Bora StankovićFOTO: A. DIMITRIJEVIĆ / RAS SRBIJA
Bora Stanković
U izdatoj autobiografiji, Bora je govorio i o periodu pre osnivanja Zvezde, periodu koji je kao zatvorenik proveo zajedno sa ocem Vasilijem, sa kojim je bio deo pokreta Draže Mihajlovića.

„Mog oca Vasilija pogubio je vatreni odred 5. januara 1945. Otišao je kako se tada govorilo na teren u šumu, kao pristalica pokreta Draže Mihailovića. Nisam ga video sve do maja, 1944. kada je posle savezničkog bombardovanja Beograda, smatrajući da je tako bezbednije tražio da mu se pridružim. Pripadali smo štabu Vojvođanske komande Jugoslovenske vojske u otadžbini i nismo mrzeli partizane, već smo ih kao i nas smatrali borcima za slobodu”, objasnio je Stanković.

Ipak, njega nije sačekala tužna sudbina i ubrzo je pušten iz zatvora.

„Nedugo zatim, došla je opšta amnestija za jedan deo pokreta Draže Mihailovića. To je važilo samo za mlade, one koji se nisu borili”.

Stanković je kao igrač bio šampion Jugoslavije sa Crvenom zvezdom 1948. godine, za nacionalni tim odigrao je 36 utakmica uključujući nastup i na Svetskom prvenstvu 1950. godine u Argentini. Igrao je još za Železničar i Partizan, pre nego što je 1953. završio igračku karijeru.

Kao trener je vodio BSK i OKK Beograd u kojem je proveo osam godina i osvojio četiri tirule. Sa italijanskom Oransodom osvojio je jednu titulu nacionalnog šampiona.

U Košarkaškom savezu Jugoslavije od 1954. godine bio je najpre predsednik Takmičarske komisije, a zatim čitvu deceniju (1956-1966) generalni sekretar.

Funkciju generalnog sekretara FIBA obavljao je od 1976. do 2002. godine, od 1978. član je Međunarodnog olimpijskom komiteta (MOK), a od 1991. godine košarkaške Kuće slavnih.