Ako niste znali? Jedan od pionira USA - našeg porekla -

p.s. posebno & izuzetno za bracelu Santu:
--------------------------------------------------------------------


George Fisher (settler)

George Fisher, ca. 1843
Native name
Ђорђе Шагић
Birth name Đorđe Šagić
Nickname(s) Đorđe Ribar
Born 30 March 1795
Stolni Beograd, Kingdom of Hungary, Habsburg Empire
Died 11 June 1873 (aged 78)
San Francisco, California, U.S.
Allegiance Revolutionary Serbia (1813)
Mexico (1829–1835)
Republic of Texas (1836–1846)
United States of America (1846–1873)
Service/branch Serbian Army, Mexican Army, Texan Army
Years of service 1813, 1823–1846
Rank Major (Texan Army)
Battles/wars First Serbian Uprising
Texas Revolution
Đorđe Šagić (Serbian Cyrillic: Ђорђе Шагић; April 30, 1795 – June 11, 1873), also known as George (Jorge) Fisher, was a customs officer and early leader of the Texas Revolution.

Biography
Fisher was originally named Đorđe Šagić,[1] and also known as Đorđe Ribar (Serbian Cyrillic: Ђорђе Рибар), which translated into English as George Fisher.[2] He was born to Serbian parents in Székesfehérvár, Hungary in April 1795.[2] Following his father's death Đorđe was sent to the Serbian Orthodox Church seminary in Sremski Karlovci, to train as a priest.[2] He left in 1813 to join the Serbian revolutionary forces during the First Serbian Uprising.1 He traveled to Philadelphia in the United States in 1814 before heading to Mexico.[3] In 1825, Fisher helped found the first York Rite Masonic Lodge in Mexico.[4] He became a naturalized Mexican citizen in 1829 and contracted to settle five hundred families on lands in Texas formerly held by Haden Edwards.[5]

Fisher later was in charge of a customs house at the far north end of Galveston Bay. Fisher demanded that all ships landing at the mouth of the Brazos River pay their customs duties to him at Anahuac.[6] This was a great hardship to area boat captains due to the great distances between that port and other Texas seaports. Fisher was forced to resign his post in early 1832 after a military confrontation with Texian settlers.[7]

Later that year, Fisher began publishing the liberal newspaper Mercurio del Puerto de Matamoros in Matamoros.[2] On October 13, 1835, Fisher and Jošé Antonio Mexía organized a movement in New Orleans to attack Tampico and instigate a revolt among the eastern states of Mexico.

In 1837, he became a commission agent in Houston, in the Republic of Texas, and served as justice of the peace in 1839.[2] Fisher was admitted to the bar in 1840 and was elected to the Houston city council. In 1843 he became a major in the Texas militia.[2]

He traveled to Panama in 1850 and on to California in 1851. In 1853 while he was still Secretary for the California Land Commission, he may have gone to Washington. For there was printed in two and later three volumes „Portraits and Memoirs of Eminent Americans”, in which a biographical sketch of Fisher appears as the sole entry from the state of California. It was written by the editor John Livingston, a New York lawyer.

Fisher's story aroused interest also in Europe as evidenced by many articles published in several European countries. The well-known Munich magazine of the epoch Das Ausland, of July, 1843, using material out of John Lloyd Stephens book which had appeared in London at the beginning of 1843 published several articles in sequence on this „adventurous Serb.”

Fisher continued to serve in various civic and administrative posts in San Francisco from 1860 to 1870 until retirement. Soon after retiring, he was appointed by the King of Greece as Consul for that nation.[8]

Fisher was married four times. He died in San Francisco on June 11, 1873.[2]

Još jedan prilog iz Ravnog Banata - ako niste znali:

Sava Popović Tekelija (Arad, 28. avgust 1761 — Pešta, 21. septembar 1842) bio je prvi Srbin doktor prava, osnivač jedne od najvećih zadužbina izvan Srbije - zavod Tekelijanuma, predsednik Matice srpske, plemić, carski tajni savetnik i „zlatne ostruge vitez”,[1] pravnik, filantrop i ktitor.[2]

Godine 1831.[3] pored navedenih titula Sava je i „Slavnih Komitatov Arada, Čanada, Čongrada, Torontala, Temeša, Bihara i pročaja (drugih) Tabuli Sudejskija prisjedatelj” (član) i „Getinskoga Učenog Sodružestva” član.

Književnik Veljko Petrović je o Savi Tekeliji napisao: bio je poslednja figura starinskog srpskog velikaša, a, u isti čas, i prva, izrazita figura modernog našeg čoveka.[4][5]

Poreklo
Potiče iz srpske banatske vojničke i plemićke porodice Popović,[6] koja je izdanak stare vlastelinske srpske loze. Posle pada srpske despotovine (1459), porodica se našla u Ugarskoj, ali bez plemićke titule. Među vodeće u srpskom narodu, porodica je ušla zahvaljujući Jovanu Tekeliji, Savinom pradedi. Naziv Tekelija srpski istoričar Aleksa Ivić vezuje se staro selo Tukulja na Čepelskoj dunavskoj adi, nadomak Budimpešte, gde su izgleda nekad živeli Srbi Popovići.

Jovan Popović Tekelija, oberkapetan i zapovednik Pomoriške vojne krajine, istakao se u bici kod Sente 1697. godine, u kojoj je austrijska vojska pod komandom Eugena Savojskog, pobedila Turke. Za zasluge i ratnički podvig u ovoj borbi, Eugen Savojski ga je tada postavio za zapovednika Srpske milicije u Aradu. Car Josif I je, tada već pukovniku Pomoriške milicije, Jovanu Popoviću Tekeliji, njegovoj najužoj rodbini (bratu Ostoji i njegovoj porodici) i potomstvu darovao plemićku titulu 1706. godine zbog junaštva za vreme Rakocijeva ustanka.[7] Nekoliko godina nakon toga Popović, kao deo prezimena se gubi.

Biografija
Sava Tekelija je rođen 17/28. avgusta 1761. u Aradu (tada Habzburška monarhija, danas Rumunija). Bio je sin Jovana Tekelije graničarskog oficira (poručnika) i ugarskog spahije i Marte rođ. Nenadović, sinovice mitropolita Nenadovića.[8]

Sava je u Aradu išao u srpsku osnovnu školu, gimnaziju je zatim učio u Budimu. Studira mađarska prava u Pešti, diplomirao 1785. godine, i već sledeće godine (1786) doktorirao i postao prvi Doctor juris ne samo ot Srbalja nego i ot Madžara koji nisu bili profesori univerziteta.[9][10][11] Sava se 1787-1788. godine bavio u Rusiji, gde je na poziv strica ruskog generala Petra Tekelije otišao.[12] Stric je prvo želeo da ga učini svojim naslednikom, ali od sporazuma nije bilo ništa. Mladi Tekelija je iskoristio priliku da obiđe Rusiju i njene gradove, Moskvu i Sankt Petersburg. Tokom 1779. i 1780. godine boravio je u Budimu slušajući filozofiju i učeći da crta. Uspešno se bavio crtanjem do kraja života. Voleo je da slika portrete i pejzaže.[9] Pokušao je u Beču da se upiše na Inženjersku akademiju, ali nije primljen jer je bio prestar. U Beču je izučavao prirodne nauke (pre svega anatomiju, hemiju i botaniku), matematiku, svirao je na flauti. Paralelno je učio više jezika (francuski, italijanski i španski), tako da se za njega može reći da je bio poliglota.[9][11]

Grb Save Tekelije
Karijeru je mladi Tekelija počeo u državnoj upravi 1790. godine, kao vicenotar Čanadske županije, a vremenom postao sekretar Ugarske dvorske kancelarije. Bio je kasnije više županijskih skupština „prisjedatelj” (član). Pošto nije video mogućnost daljeg uspona i uticaja na državne poslove, 1798. godine podnosi ostavku na državnu službu i 1802. godine napušta politički život. Povlači se u Arad, u svoju kuću kao i na svoja imanja, za koja su se njegovi roditelji 26 godina sudili, da bi ih osiromašene povratili. Nosio je plemićki predikat: „Ot Vizeša i Kevermeša”.[13] Sava je nasledio od oca pustaru Kevermeš sa 4374 jutra, i na Vizešu imao još 1898 jutara zemlje. To vlastelinsko dobro je predstavljalo kapital od 250.000 f. Osim toga imao je u kućama, magazinu, vinogradima, „marvi” i vinu još vrednost od 130.000 f. Njegov kapital je prema tome iznosio oko 400.000 f. Pod stare dane Sava je pomenute pustare ustupio svojim sinovcima, pod uslovom da mu svaki po 15.000 f. godišnje isplaćuje kao nadoknadu.[14]

Tada je počeo da se u većoj meri interesuje za svoj narod. Posebno se zainteresovao za njegovu sudbinu kada je u Srbiji buknuo ustanak protiv turske vlasti 1804. godine. Svestan svoga bogatstva, obrazovanja i ugleda u visokom društvu, Tekelija je sebe želeo da vidi na čelu oslobođene srpske države, a nije mu bila tuđa ni ideja o stvaranju jugoslovenske zajednice, niti misao da bude prvi čovek ujedinjenih Južnih Slovena.

Kao pristalica Dositeja Obradovića, sa kojim se poznavao i dopisivao, rano je došao do zaključka da je obrazovanje glavni zamajac pokretanja srpskog naroda ka boljoj budućnosti. I pre osnivanja svoje zadužbine davao je znatne svote novca za školovanje srpske omladine i podizanje inteligencije u svome narodu. Ostalo je zabeleženo da je bio protiv Vukove jezičke reforme i tvrdokorno je zastupao slavenosrpski jezik u nauci i književnosti. Bio je pristalica ideje prosvećenog apsolutizma i „njen poslednji predstavnik i pobornik među Srbima”.

Grob Save Tekelije u Crkvi Svetih Apostola Petra i Pavla u Aradu
Izabran je za doživotnog predsednika Matice srpske kada je imao 77 godina. Sve svoje snage usmerio je u korist Matice i za opštenarodno dobro. To potvrđuje činjenica da je smogao snage da i pred samu smrt dolazi na sednice i da im predsedava. Poklonio je svoju ličnu biblioteku Matici srpskoj. U poznim godinama, Sava Tekelija nabavlja štampariju za Maticu srpsku, pokreće izdavanje knjiga, i potpomaže mnoge poduhvate ove kulturne institucije. Pred sam kraj života, celokupnu imovinu: imanje, kuće i 150.000 forinti, Tekelija zaveštava Matici srpskoj. U Galeriji Matice srpske čuva se njegova „Poklon-zbirka” (1843) koju su činili 11 portreta članova porodice i album crteža koji je Sava izradio tokom svojih putovanja po srednjoj Evropi.[15]

Sava je 1813. godine namerio da se ženi, da bi se familija održala. Oženio se nakon mnogo biranja, kada se vratio sa Bečkog kongresa. Njegova izabranica bila je mlada Amalija Bezeg, iz sela Hajnik, kod mesta Ribara, u Zomoljskoj županiji. Bila je to luteranka iz pomađarene slovačke porodice,[16] sa kojom se „slabo razumeo”. Uzeo ju je za ženu, iako mu se nije svidela, jer mu je navodno dosadilo traženje. Ubrzo po sklapanju braka, između njih se izrodio razdor koji je doveo do toga da Sava 1821. godine zatraži sudski razvod braka. No dobije nepovoljnu presudu, i tako je bio kod žene bez žene i ostane kod supruge bez dece. Sudska parnica se vodila još deset godina, do 1830. godine uz velike neprijatnosti i trošak.[14]

Znameniti Srbin umro je iznenada i bez dužeg bolovanja („posle četiričasne bolesti”) sa 88 godina 21. septembra 1842. godine u svojoj kući u Aradu.[1]. Grob mu se nalazi u crkvi Sv. Petra i Pavla u Aradu. Ovu crkvu (prvobitnu) zvanu „Tekelijina”, je izgradio njegov pradeda oberkapetan Jovan, odmah po dolasku u Arad 1698. godine. Sava je tu crkvu dograđivao i ukrašavao - dodao visoki zvonik i zvono (1822).[17] Tekelije su bili ktitori crkve Sv. Petra i Pavla, sve dok im se nije ugasila muška loza 1844. godine,[18] i to smrću Savinog sinovca Petra Tekelije u Beču.

https://sr.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B8%D0%BC%D0%B5%D0%BE%D0%BD_%D0%9F%D0%B8%D1%88%D1%87%D0%B5%D0%B2%D0%B8%D1%9B

h ttps://www.rastko.rs/rastko-ukr/au/piscevic-memoari/piscevic-memoari1.html

Riječ „Znatlija” u nasem narodu već poodavno zvuci posprdno.
Da jedna mlada djevojka ima momka recimo bravara, pa to se smatra skandalom u porodici, pogotovo u gradovima kao Beograd. Djevojka bi dovodjenjem u kucu momka bravara nanijela sramotu i pred rodbinom i komsijama.

Isto je naivno mišljenje da se zanatlija postaje dobivanjem diplome u nekoj zanatskoj skoli. Ne znam kako je sad ali u moje vrijeme zanatlija je isao dva dana u skolu i tri dana na praksu. Kasnije je dosla tkz. Suvarva reforma skolstva i ujedno unistenje prijasnjeg dobrog sistema.
Što se tiče varenja nema tog profesora koji će teorijom nekog ni za 5 godina uspjet nauciti varit.
Običan iskusan varioc nekog ko ima interesa za zavarivanje može naucit za 10-tak dana.
Nijedan profesor bez par godina iskustva kao varioc neće znat podesit recimo ovaj moj aparat za zavarivanje..

https://www.flickr.com/photos/53858780@N08/53459108407/in/photostream/

-

Занатлије су први људи. Ако су прави, доследни, дисциплиновани и - талентовани.
Светски систем не трпи независне занатлије. Њима је идеалан радник који ради по упутствима, строго како му је речено и не поставља никаква питања.
Занатлија је симбол слободе, бар за мене.

„Riječ ”Znatlija„ u nasem narodu već poodavno zvuci posprdno.”

Uh,ah,ih, sogore - gde me nadje? ;-) - pa da se nadovezem:

Kad sam se prijavio tj. postao clan S. Cafe-a moj nadimak-spitz-name
je glasio ; 'Baresh (zanatlija)', sto mi je donelo uvazavanje i slavu.
Naročito kod onih visoko-edukovanih neistomišljenika te sam tako dobijao;
eikete-epitete i titule po vrsti zanimanja; 'nepismeni ili pak polu-pismeni zanatlija'. Međutim ni to nije bilo dovoljno, pa su neki duhovitiji ono
(Baresh) tj. geo-toponim - naziv brda iznad mojeg zavicaja to umacili da sam ustaša Baresic (miro),ili balija-Bareslija pa čak i siftar-Bareshi.
Dakle ni to nije dovoljno za mastovite-edukovane 'insane' te me nazivase
još i seljom - seljakom - seljacinom pa čak i seljoberom .

P.s. ovo zadnje (što se odnosi na seljacko poreklo) nastalo i bilo je u modi iz vremena cuvene 'agrarne reforme' kad seljaci preko noćipostadose 'kulaci'. I to oni isti seljaci-kulaci kod kojih su se tokom okupacije drugovi krili i prezivljavali, cekajuci ishod rata uz obecanje; 'da kad mi dodjemo na vlas`, neće biti poreza,jesce se zlatnim priborom i tako to...

P.s.s. ovo sto rekoh je lično iskustvo-iskusenje iz tkzv. kolhoza u kojem sam proveo nekih 4 godine - koliko je i trajao...kužiš?

pa upravo to ti i prica abvgd - da bi postao radnik, dovoljna je neka skola, neretko ni to, obuka od dan-dva-tri-pet, i izvoli radi (delic procesa proizvodnje) - dakle radnik nije u poziciji da izadje iz fabrike, zahvali se na saradnji, i pocne sam da pravi nešto - jer nema potrebno znanje, deo je procesa proizvodnje materijalnih dobara - i paralelnog procesa - proizvodnje zavisnih ljudi.

zanatlija sa druge strane obavlja celokupan proces - shodno tome - može da pruzi, i najcesce i pruza celokupnu uslugu, odnosno gotov proizvod.
međutim, da bi zanatlija otvorio svoj obrt - mora da ima kojekakvu zvanicnu obuku/skolu (ok), i onda preko toga mora još i da se smara sa licencama. (radnik se recimo ne smara sa licencama, tek njegovi nadzornici, eventualno, i to placa kompanija) itd.

dakle abvgd je u pravu.
modernom-liberalnom kapitalizmu, ovom sto je santi (logicno) logican sistem, i nema problema nikakvih sa tim i takvim problemom - nešto najbespotrebnije su nezavisni ljudi - a to su farmeri/zemljoradnici, i raznorazni zanatlije.
Coveku koji sam sebe može da prehrani, obuce, i napoji - sistem ni na koji način nije potreban, stavise - sistem mu je samo dodatno otezanje, i parazit koga on svojim radom mora da izdržava.

bareshe, nisi dobio te kvalifikacije tu i tamo jer si zanatlija, nego jer si tu i tamo lupetao kojesta, ili te je neko u zaru diskusije nazvao kojekakvim imenima, ili je naprosto i taj neko podjednaki panj.
al' nisam (a od 2000-1, zaboravih tačno otprilike svratim na sc) primetio da te je ikad iko nešto nagrdio zato što si po zanimanju ono što se u jugi zvalo tipa kv-radnik, ili tako nekako, a taj neko je, nemam pojma, inzenjer, magistar, phd i tako dalje.

naravno da ne znam sve, zapravo u smislu prikupljenog ljudskog znanja, kao i svako od nas pojedinacno - prakticno pojma nemam ni o cemu - ali bitna stavka - prilično sam svestan te cinjenice - koliko svega nečega ne znam o mnogo cemu ;)

a vise puta sam ti razjasnio - nije te u gradu gradska raja nazivala seljakom - nego seoska - u proletere pretvorena deca, ili proleteri-bitange raznorazne, i deca komunistickih bitangi koji su se sjatili u grad (čitaj: opljackali). - gradska raja teško da ti je nabijala taj kompleks.
Mislim, ja sam se rodio „u visokoj zgradi”, i živeo sam u nekoliko gradova - u principu raja koja je posmatrala raju koja dodje odnekud u taj grad sa visine - nikad nije bila gradska raja, nego neka druga raja koja je isto tako dosla u taj grad u toj generaciji - samo malo pre ovih kojima su zagorcavali zivot.
eventualno ne vazi sa zarajevo :) :) - mislim, nisam živeo tamo, al' sam primetio da neka gradsk(ij)a raja sarajevska za neku drugu raju sarajevsku koristi izraz „papak” :) (i ne misli ništa afirmativno kada upotrebi taj izraz).

'a vise puta sam ti razjasnio - nije te u gradu gradska raja nazivala seljakom - nego seoska - u proletere pretvorena deca, ili proleteri-bitange raznorazne,...'

Sto jes jes Sale, nije da si mi razjasnio već i ubeđivao onako nasiroko
s` brda s` dola - sto bi rekli, ali badava. Jednom seljak-vazda seljak, i
to je to. Ali biti seljacvina ili serljober? E to su titule koje ne
zasluzuje svako . Kao recimo u gadu; ; 'e jesi dasa - ko bure od gasa'!

;-)